zaw gyi one
မရခဲ့ ဖူးဘူးေသာ ေႏြးေထြးမႈမ်ား၊ မေတြး မိခဲ့ဖူး ဘူးေသာ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈမ်ား၊ မသိခဲ့ဖူး ဘူးေသာ စည္းကမ္း နည္းလမ္းမ်ား၏ စုေ၀းရာ။
အဲဒါေဒၚႀကီး၊ ေဒၚေလးတုိ႔၏ ခ်မ္းေျမ့အေဆာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ေမမာလာ ဆုိတာ ျပႆနာႏွင့္ ေရာက္လာသူ မိန္းကေလးဟု အေဆာင္ ပိုင္ရွင္မ်ားက နားလည္ထားႏွင့္ ၿပီးသား။ ဒါေပမဲ့ ေဒၚႀကီး၊ ေဒၚေလးတို႔၏ စာနာ နားလည္ေသာ မ်က္၀န္းမ်ားက အားငယ္သူကုိ ရင္ေအးေစသည္။
“သမီးက အထူးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းလည္း ျဖစ္တယ္၊ မိဘေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ အေဒၚကလည္း အားကိုးဖုိ႔ ခက္ခဲေနတယ္ ဆုိေတာ့ ေဒၚႀကီးက သမီးကို အေဆာင္မွာ ေနဖုိ႔ ခြင့္ျပဳခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သမီးဘက္က တိက် ေသခ်ာတဲ့ ကတိ တစ္ခုေတာ့ ေပးရလိမ့္မယ္” တဲ့။
“ဘယ္လုိ ကတိမ်ဳိးလဲ မသိဘူး”
မ်က္စိေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႔ မ၀ံ့မရဲ ျပန္ေမးမိေသာ အခါ...
“႐ိုးသားဖုိ႔ပါပဲ သမီးရယ္။ ေဒၚႀကီးတို႔ အေပၚမွာ ေျဖာင့္ေျဖာင့္မတ္မတ္နဲ႔ အ႐ိုးခံ အတိုင္း ဆက္ဆံဖုိ႔ပါ။ မိန္းကေလး အပ်ဳိ အရြယ္ကေလးေတြကုိ ညဥ့္အိပ္ ညဥ့္ေနထားၿပီး ေစာင့္ ေရွာက္ရတဲ့ အေဆာင္ပိုင္ရွင္ အတြက္ အေရးႀကီးဆုံး စည္းကမ္းပါပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ သမီးတို႔ ႐ိုးမွ ေျဖာင့္မွ သမီးတို႔ကို ေဒၚႀကီးတို႔က ကာကြယ္ေပးလုိ႔၊ ေစာင့္ေရွာက္ေပးလုိ႔ ရမွာမို႔ပါ”
ဧည့္ခန္းက်ဥ္း ကေလးက ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ေအာ္က်ယ္ေပၚက်ယ္ ေျပာတတ္ေလ့ ရွိေသာ အထူးသည္ပင္ မၿငိမ္စဖူး ၿငိမ္ေနသည္။
“ေဒၚႀကီးတို႔ အေဆာင္မွာ အထူး အပါအ၀င္ မိန္းကေလး ေျခာက္ေယာက္ကို သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူ လက္ခံ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေဆာင္ဖြင့္တယ္ ဆုိတာ စီးပြားေရး ၀င္ေငြတစ္ခု ျဖစ္တာေတာ့ မွန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဒၚႀကီးတို႔ရဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္က ေငြထက္ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥေတြကို ပိုၿပီး အေလးထားခ်င္တာ ျဖစ္ေနတယ္ သမီးရဲ႔”
အသားျဖဴျဖဴ၊ အရပ္ျမင့္ျမင့္ မဟာနဖူး က်ယ္က်ယ္မွာ ဆံတံခြန္ကေလး ေပၚေအာင္ ဆံပင္ အားလုံးကို ေနာက္သုိ႔ ျပန္လွန္ၿပီး ဘီးဆံပတ္ ပတ္ထားသည့္ ေဒၚႀကီး၏ ႐ုပ္သြင္က မဟာ ဆန္ေနသည္။ အသံ၊ ဟန္ႏွင့္ ေလယူေလသိမ္းတို႔က ျပတ္သားသည္။ အထူးသျဖင့္ ထူထဲေသာ မ်က္မွန္ေအာက္မွ လက္၍ ေတာက္ေနေသာ မ်က္၀န္းတစ္စုံက ေမမာလာ၏ စိတ္ကို လႊမ္းမုိး သိမ္းဆည္းလိုက္ၿပီဟု ခံစား လုိက္ရ၏။ အထူးကေတာ့ သူ႔အေဒၚ အေၾကာင္းကို သိပ္အေကာင္းႀကီး ေျပာခဲ့သည္ မဟုတ္။
“ငါ့အေဒၚက အပ်ဳိႀကီး ဆုိေတာ့ နည္းနည္းလက္ေပါက္ ကတ္တယ္ဟ။ နင္ နားညည္းခံ ႏိုင္ရဲ႔လား”
ဆုိေတာ့ ေမမာလာ့ စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္း ထင့္မိခဲ့ေသးသည္။ ေဒၚႀကီးကို ကုိယ္တိုင္ကိုယ္က် ေတြ႔၍ ေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ၾကည့္ရင္း ေမမာလာ့ စိတ္ထဲမွာ အားကိုးခ်င္ စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာသည္။
“ေဒၚႀကီးက အၿငိမ္းစား ေက်ာင္းဆရာမ အပ်ဳိႀကီး ဆုိေတာ့ သမီး သူငယ္ခ်င္း ထူးထူးေအာင္တုိ႔က ကြယ္ရာမွာ ေလာက္စလုံးလုိ႔ ေခၚတယ္။ ခြစာေပါ့ကြယ္”
ေဒၚႀကီး၏ တူမေတာ္ ထူးထူးေအာင္က ခြိခနဲ ရယ္ေလသည္။ ေဒၚႀကီးက ထူးထူးေအာင္ကို မ်က္စိျပဴးလ်က္ တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး...
“ဘယ္လုိပဲ ေျပာေျပာပါ၊ ေဒၚႀကီးရဲ႕အသက္ေျခာက္ ဆယ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေနခဲ့တဲ့ အက်င့္ စ႐ိုက္ေတြကို မေျပာင္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲ...ကိုယ့္ဘက္က မေျပာင္းလဲႏိုင္ဘူး ဆုိတာကလည္း မိဘက ေကာင္းေစခ်င္လုိ႔ တစ္သက္လုံး က်င့္ေပးခဲ့တဲ့ အက်င့္ေကာင္းေတြမုိ႔ ကုိယ္တုိင္ကလည္း တန္ဖုိးထားတယ္။ ဒီတန္ဖိုးေလးေတြကို အေျခခံ ၿပီး ခ်မ္းေျမ့ အေဆာင္ရဲ႔ စည္းကမ္းေတြကို သတ္မွတ္ထားတယ္”
ေဒၚႀကီးက ေမမာလာကို အကဲခတ္သလုိ လွမ္းၾကည့္သည္။ ေမမာလာကေတာ့ ခ်မ္းေျမ့အေဆာင္မွာ မေနရမွာကို ေၾကာက္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ လူႀကီး အေတာ္မ်ားမ်ားက လက္မခံေသာ အလုပ္ကုိလည္း မလုပ္ရမွာကို ေၾကာက္ရျပန္သည္။
“သမီး စည္းကမ္း အားလုံးကို တကယ္ လုိက္နာ ႏိုင္ပါတယ္။ ခ်မ္းေျမ့မွာ ေဒၚႀကီးတုိ႔ ေနခြင့္ျပဳလုိက္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ျပဳျပင္စရာေတြလည္း အကုန္ျပဳျပင္ပါ့မယ္”
“သမီး လုပ္မယ့္ အလုပ္က”
ထုိအလုပ္၏ အေၾကာင္းကို မေျပာဘဲ ေန၍ ရခ်င္ေပမယ့္ မတတ္ႏုိင္ေတာ့။
“အေျခအေနအရ သမီး စားေသာက္ဆုိင္ တစ္ခုခုမွာ သီခ်င္း ဆိုရမွာပါ”
အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ ေျပာၿပီး ေဒၚႀကီး၏ တုံ႔ျပန္မႈကို ၾကားရမွာေတာင္ မ၀ံ့ရဲ။ မ်က္လႊာခ်လ်က္ ရင္ေတြ ဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနသည္။
“ေဒၚႀကီး အေနနဲ႔ ဘယ္အလုပ္ကိုမွ အထင္မေသးပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး အျမင္မက်ဥ္း ေအာင္နဲ႔ ေခတ္နဲ႔အညီ နားလည္ေအာင္ အျမဲ ေလ့လာေနပါ တယ္။ တစ္ခါတေလမွာ ကုိယ္သိပ္ႀကိဳက္လုိ႔ ေရြးထားတဲ့ အလုပ္က ကိုယ့္အတြက္ အခက္အခဲေတြ၊ ဒုကၡေတြကို ျပန္ေပး တတ္တယ္။ လုပ္ရင္း ျမဳပ္သြားတတ္တယ္။ လုပ္သင့္တာနဲ႔ လုပ္ခ်င္တာကိုေတာ့ မလုပ္ခင္ကတည္းက ေသေသခ်ာခ်ာ ေ၀ခြဲဖုိ႔ေတာ့ လုိတာေပါ့ သမီးရယ္”
ေဒၚႀကီး၏ စကားဆုံးလွ်င္ ေမမာလာ ထ၍ခုန္ခ်င္ မတတ္ ၀မ္းသာသြားသည္။ စိတ္ဓာတ္အင္အားေတြလည္း တက္ႂကြ ေပ်ာ္ရႊင္လ်က္။ “သမီး သေဘာ ေပါက္ပါတယ္ ေဒၚႀကီးရယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုခ်ိန္မွာ သမီးရဲ႕ပညာ အရည္အခ်င္းက ဆယ္တန္းေအာင္႐ုံ ပဲရွိပါေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး သမီးမွာ လုံေလာက္တဲ့ေငြ အရင္းအႏွီးလည္း မရွိပါဘူး။ အားကိုးစရာလည္း မရွိဆိုေတာ့ ခုေလာ ေလာဆယ္ သမီး လုပ္တတ္တဲ့ အလုပ္ကလည္း သီခ်င္း ဆို တတ္တာပဲ ရွိတာေၾကာင့္ပါ။ ေမေမတို႔၊ ေဖေဖတို႔ ေပးခဲ့တဲ့ အေမြလုိ႔ ေျပာရမလား မသိဘူး။ သမီးကိုယ္ သမီးလည္း ယုံၾကည္ ပါတယ္။ သမီး သီခ်င္းေတြ ဆုိမယ္၊ လိမ္လိမ္မာမာလည္း ေနပါ့မယ္။ ၿပီးရင္ အေ၀းသင္ ဆက္တက္မယ္။ အဆိုေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေအာင္လည္း လုပ္ခ်င္ပါတယ္”
ထူးထူးေအာင္က ေမမာလာ့ လက္ကို က်စ္လ်စ္စြာ ဆုပ္ကုိင္ အားေပးသည္။ ေဒၚႀကီးက ေမမာလာ့ အေၾကာင္း အခါခါ ထပ္ေအာင္ ၾကားထားၿပီးခဲ့ၿပီမို႔ သိပ္ၿပီး ေထြေထြထူးထူး ေမးမေနေတာ့ပါ။ အလြန္ လႈပ္ခတ္လွေသာ တူမေတာ္ ထူးထူးေအာင္၏ တည္ၿငိမ္ ေလးနက္ေနေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ပင္ ေမမာလာကို ေစာင့္ေရွာက္ ရေတာ့မည္ဟု နားလည္လုိက္သည္။
“ေအးေလ၊ ႀကိဳးစားေပါ့ သမီးရယ္။ လူဆုိတာ အားေပးတဲ့လူ ရွိရွိ မရွိရွိ ကိုယ့္ဘ၀ကုိ ကုိယ္ပဲ ႀကိဳးစားပမ္းစား တည္ေဆာက္ ရတာခ်ည္းပါပဲ။ သမီးက ကိုယ္၀ါသနာ ပါတဲ့ အလုပ္နဲ႔ ကိုယ့္ဘ၀ကို ထူေထာင္ခြင့္ ရမယ္ဆုိရင္ ဒါကုိပဲ အခြင့္အေရး ေကာင္းတစ္ခု ရတယ္လုိ႔ မွတ္ရမွာ။ တခ်ဳိ႕ဆုိရင္ အလုပ္ကို ကုိယ္က ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မရလုိက္ဘူး။ အလုပ္က ကုိယ့္ကိုျပန္ေရြး သြားခဲ့ရင္ လုပ္ရကိုင္ရ ပိုအဆင္မေျပဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အခက္အခဲဆိုတာ ေနရာတုိင္းမွာရွိတယ္”
ေဒၚႀကီး ေျပာသည့္ အတုိင္းပင္ ထူးထူးေအာင္ႏွင့္ ပထမဆုံး သြား၍ စုံစမ္းေသာ ဆုိင္မွာကတည္းက အခက္အခဲ ဆုိတာႀကီးႏွင့္ ရင္ဆုိင္ခဲ့ရေလသည္။ ထုိေန႔ ေန႔လယ္ ေနပူလြန္းလွ သည္။ ဆုိင္ေရွ႕မွာ ေထာင္ထားေသာ ဆုိင္းဘုတ္ေၾကာင့္သာ ဆုိင္ထဲကို အရဲစြန္႔ ၀င္ခဲ့ရေပမယ့္ လူသူေလးပါး ကင္းရွင္းေနသည္။ ထူးထူးေအာင္က...
“ေရးထားပုံကလည္းေနာ္၊ မိန္းမအဆုိ သမား အလုိရွိ သည္တဲ့၊ မမိုက္ပါဘူး”
ဟု တီးတိုးေျပာေသာ အသံကို ၾကားသြားသည္ထင့္။ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ ထြက္လာသည္။ ဆံပင္ တုိတုိေကာက္ ေကာက္၊ မ်က္စိက ေမွးေမွး၊ ၀၀အစ္အစ္၊ ေဘာင္းဘီတိုႏွင့္၊ အသံ၀ဲ၀ဲႏွင့္။
အရာရာကို ဦးေဆာင္ ခ်င္တတ္သူ အထူးက ေရွ႕မွ ေကာ့လန္ေကာ့လန္ႏွင့္ စြတ္၀င္သြားေတာ့...
“ေဟ့ နင္လား တီဂ်င္းဆုိမွာ”
ဟု မ်က္ႏွာဆုိးႏွင့္ ေမးသည္။
“မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး၊ ဆုိမွာက သူ”
ထူးထူးေအာင္က ေမမာလာကို လက္ညိႇဳးၫႊန္ေတာ့ ၀တုတ္မႀကီးက အားမနာလွ်ာမက်ဳိး ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ၾကည့္ကာ...
“ေအး ႀကိဳက္တယ္” တဲ့။
ထုိစဥ္ကတည္းက ေမမာလာ မႀကိဳက္ခဲ့ေပ။ ဒါေပမဲ့လည္း လုပ္ငန္းသေဘာကုိ သိလုိက္၍...
“အစ္မ၊ သီခ်င္းက ဘယ္လုိဆုိရမွာလဲ။ အလုပ္ခ်ိန္တို႔ ဘာတုိ႔ ေနာက္ၿပီး ခံစားခြင့္၊ အဲ အဲဒါေလးေတြ ေျပာျပပါဦး”
“အင္း ငါတို႔ဆုိင္က စင္တင္ဆိုေတာ့ သူ႔ထုံးစံနဲ႔ သူေတာ့ ရွိရတာေပါ့။ တျခား ဘယ္ေတြမွာ ဆိုခဲ့ဖူးတလဲ။ ဘာတခ်င္း ဆုိတတ္တလဲ။ အင္း ဒါေပမဲ့ နင့္မ်က္ႏွာႀကီးက မႈန္ေနတာေနာ္၊ မျပံဳးတတ္ဘူးလား”တဲ့။
တႏွင့္သ မကြဲေသာ အသံႏွင့္ သူ႔ပုံစံ၊ သူ႔ဟန္၊ သူ႔စကား မ်ားႏွင့္ပင္ လွည့္ျပန္သင့္တာ။ ေမမာလာက...
“ငါ တစ္ရက္ေတာ့ အစမ္းဆိုခ်င္ေသးတယ္။ အထူးရယ္ ေနာ္။ ငါ့ကို အေဖာ္ လုိက္ေပးပါဟာ၊ အဆင္မေျပရင္ဆက္ မလုပ္ဘူးေပါ့။ စမ္းမၾကည့္ဘဲ ငါ ေနာက္မဆုတ္ခ်င္ဘူး”
ထူးထူးေအာင္က ဆႏၵ သိပ္မရွိေပမယ့္ ေမမာလာ၏ဆႏၵ ကို လုိက္ေလ်ာရန္ စိတ္ရွည္ရွည္ ထားေပးလုိက္သည္။
“နင္က လွၿပီးသားဆုိေတာ့ သိပ္ျပင္စရာ မလုိဘူးေပါ့ဟာ။ ဒါေပမဲ့ နင္ ဟို၀တုတ္မႀကီး မွာလုိက္သလုိ စကတ္တို ၀တ္မွာလား”
ေမမာလာက ေခါင္းခါသည္။ ထုိေန႔က ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ျဖဴရွည္ႏွင့္ အက်ႌလက္ျပတ္ အျဖဴေလးသာ ၀တ္ခဲ့သည္။ ဆံပင္ ရွည္ႀကီးကိုပင္ ျဖန္႔မခ်ဘဲ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင့္ျမင့္ကေလး စုစည္းခဲ့သည္။ ေမမာလာ သိေစခ်င္တာက ႐ုပ္၏အလွ မဟုတ္။ အသံ၏အလွ။
ဒါေပမဲ့ ထုိေန႔ညမွာပင္ ထုိဆုိင္ႏွင့္ လမ္းခြဲခဲ့ရသည္။ သီခ်င္းကို၊ အႏုပညာကို လူတုိင္းက ခ်စ္ၾကတာ၊ စိတ္၀င္စား ၾကတာ မဟုတ္ဘူးလား။ ေမမာလာ၏ ဆံပင္ရွည္ႀကီးကို၊ ႏုနယ္သြယ္လ်ေသာ ဟန္ကို၊ ခ်ဳိျမေသာ သံစဥ္ လိႈင္းႀကီးမ်ား ကို သူတို႔ ေသာက္ေနၾကေသာ မူးယစ္ ရမ္းကားေစသည့္ အရည္ မ်ားႏွင့္အတူ အျမည္း လုပ္ပစ္လုိက္ၾကသည္ဟု ခံစားခဲ့ရသည္။
“အထူးရယ္၊ လမ္းေဘးမွာ ခၽြင္ေခါက္ ခၽြင္ေခါက္ လုပ္ ၿပီး သီခ်င္း ထုိင္ဆုိလုိက္ရတာမွ တန္ဖုိး ရွိပါေသးတယ္ဟယ္”
ဟု ေျပာရင္း ငိုခဲ့ရသည္။ အထူး တစ္ေယာက္ကေတာ့ အားမေလ်ာ့တတ္သူပင္။ ေနာက္ၿပီး ေမမာလာကို သူမွ အလုပ္ ရွာမေပးလွ်င္ လုံး၀ မျဖစ္ႏုိင္။ ေမမာလာက မ်က္ရည္ကေလး စမ္းစမ္းႏွင့္...
“ဘာမွမရတဲ့ အဆုံး ေစ်းခ်ဳိထဲက ဆုိင္တစ္ဆုိင္ေလာက္မွာ အေရာင္းကူေလးျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ရေတာ့မွာေပါ့ဟယ္”
ဟုဆုိလွ်င္ ရင္ထဲကမေကာင္း။ ေမမာလာကို အားေပး ၿပီး ခ်မ္းေျမ့သုိ႔ ေရာက္ေအာင္ ေခၚလာခဲ့စဥ္က သူနည္းနည္း အေျပာႀကီးမိခဲ့တာကိုလည္း မေမ့။
“မာလာ နင္ ဘာမွ မပူနဲ႔။ ငါတုိ႔ဂ်ာနယ္လစ္ ဆုိတာ အရမ္း ႏွံ႔စပ္တယ္ သိတယ္ မဟုတ္လား။ ခုဆိုရင္ စီးပြားေရး ေလာက ဆုိလည္း မပါရင္ မၿပီးေတာ့ဘူးဟ။ ဒီေတာ့ နင္ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ရေအာင္ ငါ လုပ္ေပးႏိုင္တယ္”
ဆုိေသာ စကားကုိ ရင္ထဲကေစတနာႏွင့္လည္း လိႈက္ လိႈက္လွဲလွဲ ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ ေျပာသည့္အတုိင္း ျဖစ္ရေအာင္လည္း မ်က္စိဖြင့္ နားစြင့္ခဲ့ရသည္။ ေတြ႔မယ့္ေတြ႕ေတာ့ စိတ္ ကူးသစ္ဆန္းေသာ ဆုိင္တစ္ဆိုင္က ေမမာလာ အႀကိဳက္ေတြ႔မည့္ဆုိင္မ်ဳိး။ ဆုိင္ကို ဓာတ္ပုံ႐ိုက္၍ ယူလာခဲ့သည္။
“မာလာ မာလာ ဒီမွာၾကည့္၊ ပန္းေဟ၀န္ တဲ့”
အႏုပညာကိုျမတ္ႏိုးေသာ ျမန္မာ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီး တစ္ဦး ပိုင္သည့္ စားေသာက္ဆုိင္ ျဖစ္ေၾကာင္း။ အစားအစာလည္း အမ်ဳိးအစားစုံစုံ စားႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ထားေၾကာင္း။ ေတးဂီတ အႏုပညာကိုလည္း ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိး ခံစားမႈ အမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ သီဆို ႏိုင္ေၾကာင္း။
အထူး၏ စကားကုိပင္ ဆုံးေအာင္ နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့။
“၀မ္းသာလုိက္တာ အထူးရယ္။ လုပ္ပါ လုပ္ပါ၊ ငါ့ကို ခ်က္ခ်င္းသာ လုိက္ပို႔ေပးပါေတာ့။ ငါႀကိဳးစားမယ္။ ငါ တကယ္ ျဖစ္ထြန္းေအာင္ လုပ္မယ္ဟာ”
ပန္းေဟ၀န္မွာ ပထမဆုံး ေတြ႔ရသူက ဆရာ။ ဆရာႏွင့္ ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးရတာ ေတာင္ျမင့္ျမင့္ေပၚသုိ႔ မတ္မတ္ေစာက္ ေစာက္ႀကီး တက္ရသည္ႏွင့္ တူေလသည္။
“ဂီတဆိုတာ သက္ရွိ အားလုံးအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းၾကည္ေမြ႔ ေစတဲ့ ဆက္သြယ္မႈ တစ္ခုပဲေလ။ တုိ႔ေတြ မေမြးဖြားခင္ကတည္း ကရွိခဲ့တဲ့ ဂီတဟာ တုိ႔ေတြ ေသဆုံးသြားလည္း ဆက္ၿပီးရွင္သန္ က်န္ေနရစ္ ဦးမွာပဲ။ လူေတြကေတာ့ ေခတ္တိုင္း၊ ေခတ္တိုင္းမွာ ကုိယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ဂီတကို အားရပါးရ စားသုံးၾကလုိ႔ေပါ့။ တစ္လုတ္စားဖူး သူ႔ေက်းဇူးဆုိတဲ့ စကားကို ကုိယ္ကေတာ့ ဂီတေပၚမွာလည္း သုံးခ်င္ေသးတယ္။ အင္း မင္းတုိ႔နားလည္ ေအာင္ေျပာရရင္ ဂီတေပၚ သစၥာ ရွိဖုိ႔ေပါ့ကြာ”
ခုျမင္ ခုေတြ႕ မိန္းကေလးငယ္ ႏွစ္ေယာက္ကို ဆရာက ထုိစကားမ်ဳိးႏွင့္ စတင္ မိတ္ဆက္ခဲ့သူ ျဖစ္ေလသည္။ ဂီတ အသုိင္းအ၀ိုင္းမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ေသာ၊ ဂီတကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလွ ေသာ၊ ဂီတကို အားကိုး ဖက္တြယ္မည္ဆုိေသာ ေမမာလာပင္ ဆရာ၏ ဂီတဆုိင္ရာ အေတြးအေခၚမ်ားကို မမီမကမ္း ေမာ့ ၾကည့္ေနရသည္။ အကယ္၍မ်ား ေဖေဖသာ ရွိခဲ့လွ်င္ ဆရာႏွင့္ တစ္သားတည္း ရွိေနေပလိမ့္မည္။ ဒါေပမဲ့ ေဖေဖက အေႂကြ ေစာရွာသည္။
တကယ္ေတာ့ ဆရာသည္ အေဖ့ထက္ အနည္းငယ္မွ်သာ ငယ္ရြယ္သူ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ဂီတသမား ဆုိေပမယ့္ ျဖဴျဖဴ ေသးေသး၊ ႏုႏုနယ္နယ္ကေလး မဟုတ္။ အရပ္ရွည္ရွည္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ ဗလေကာင္းေကာင္းႏွင့္ အသားက အေတာ္ေလးညိဳသူ ျဖစ္သည္။ ဆရာက ပန္းေဟ၀န္၏ ဂီတမွဴး ျဖစ္သည္။ လိႈင္းတြန္႔ဆံပင္ ေခြေခြလိပ္လိပ္မ်ားက က်ယ္ျပန္႔ေသာ နဖူးေပၚမွာ ကပိုက႐ို က်ေနသည္။ ဆရာ့ဆံပင္က လည္ကုပ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေတာ့ ရွည္လိမ့္မည္။ ေနာက္ေစ့မွာ သားေရကြင္းႏွင့္ စု၍ ခ်ည္ေႏွာင္ထားသည္။ ေဘာင္းဘီရွည္ႏွင့္ တီရွပ္ကို တြဲ၀တ္ထားသည္။ ဆရာ့တီရွပ္ အက်ႌက လက္ျဖတ္ ထားေသာေၾကာင့္ အသြင္တစ္မ်ဳိး ဆန္းေနသည္။ အႏုပညာ သမားေတြဟာ ဒီလုိ ခပ္ဆန္းဆန္း ပုံစံမ်ဳိးပါပဲဟု ေမမာလာက ေတြးမိေသာ္လည္း ဆရာႏွင့္ ဆက္ဆံေရး အတြက္ေတာ့ စိတ္ပူ မိသည္။ ေမမာလာ နားမလည္တာေတြက အမ်ားႀကီး။ ဆရာ့ အေတြးအေခၚ၊ ဆရာ့ ပညာေတြကို လုိက္လုိ႔မွ မီပါ့မလား။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ေမမာလာသည္ ဆရာ့ကို ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ေဆြမ်ဳိးကဲ့သုိ႔၊ ဦးေလး၊ အစ္ကုိကဲ့သုိ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ခ်စ္ခင္ သြားမိတာ ဂီတေသြး နီးေသာေၾကာင့္ဟု မွတ္ထင္ယုံၾကည္ ခဲ့သည္။
“မင္း အခု သီခ်င္းဆုိျပႏုိင္မလား”
“ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့ ဆုိျပပါ့မယ္”
“ကဲ လာ”
ဆရာက စားေသာက္ဆုိင္၏ စားပြဲကုလားထုိင္မ်ား၏ ၾကားသုိ႔ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးႏွင့္ ေႁမြလိမ္ေႁမြေကာက္ ၀င္သြားသည္။ အထူးကလည္း သြက္ေသာေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ လုိက္ သည္။ ေမမာလာက အသင့္ ယူလာေသာ CD ခ်ပ္ကေလးကို အိတ္ထဲမွ ထုတ္ယူေနတာႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေနာက္က်က်န္ ရစ္သည္။ ေန႔လယ္ခင္းႀကီးေပမယ့္ စားေသာက္ဆုိင္ထဲမွာ မီးဖြင့္ မထားေသာေၾကာင့္ အခန္းက်ယ္ႀကီးက ခပ္ေမွာင္ေမွာင္။ သြက္သြက္ေျပးေျပး လွမ္းေသာေၾကာင့္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ ေနေသာ အခန္းထဲမွာ ေမမာလာ၏ ေဒါက္ဖိနပ္ခြာသံ ျပင္းျပင္း သာလွ်င္ ဆူညံသြားေတာ့သည္။
“ဘာနဲ႔ဆိုမလဲ၊ ကီးဘုတ္နဲ႔ဆုိမလား၊ CD နဲ႔ ဆုိမလား”
“သမီးမွာ CD ပါပါတယ္ ဆရာ”
“OK”
တစ္ခြန္းသာ ေျပာၿပီး CD စက္ကို ေမးဆတ္ျပလ်က္ ေမမာလာတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ျပန္ေစာင္းေတာင္ မၾကည့္ဘဲ စင္ေပၚမွ ဆင္းသြားေလသည္။ အထူးက CD ခလုတ္မ်ားကို တစ္ခ်က္ အကဲခတ္လုိက္ၿပီး...။
ၿငိမ္သြားေသာ အခန္းက်ယ္ႀကီးထဲက စင္ေပၚမွာ ေမမာလာႏွင့္ အထူးႏွစ္ေယာက္တည္း။ ဆရာက ေပ်ာက္ခ်က္ သားေကာင္းလုိ႔ ေနသည္။ ေမမာလာ သက္ျပင္း႐ိႈက္လ်က္ အထူးကို ေနာက္တစ္ပုဒ္ဟု လွမ္းေျပာလုိက္သည္။ ေနာက္တစ္ ပုဒ္က ေမေမ အလြန္ႀကိဳက္ေသာ သွ်ီ၏ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္။ ေၾကကြဲအိပ္မက္...
xxxတံခါးမ်ားကို xxx အျမဲဖြင့္ကာထားxxx ခက္ခဲ ရက္စက္ေသာ xxx နာက်င္ေန႔ရက္မ်ား xxx ကုန္ဆုံးလြန္ ေျမာက္ဖုိ႔ xxx ျဖတ္ေက်ာ္ရင္း xxx အဆိုးဆုံးခရီးၾကမ္း xxx တစ္ကိုယ္ေရေလွ်ာက္ရမလား xxx အိပ္မက္မက္ခဲ့သလုိxxx ျဖစ္ဦးမလား xxx
ေမမာလာက သီခ်င္း ဆုံးသြားေသာအခါ ေရွ႕မွာပရိသတ္ ရွိသလုိ သေဘာထားေသာေၾကာင့္ ခါးကေလးကို ကုန္းကာ ဦးေလးၫြတ္ၿပီး...
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
ထုိသုိ႔ေျပာေပမယ့္ အခန္းႀကီးက တိတ္ဆတ္လ်က္ပင္။ ထူးထူးေအာင္က ေလသံႏွင့္
“ဟဲ့ ေမမာလာ..နင့္ဟာက အကြဲအျပဲေတြ မ်ားေနၿပီေနာ္”
ဟု လွမ္းေျပာသည္။
“ငါ့မွာလည္း အသည္းႏွလုံးက အေကာင္းမွ မက်န္ တာ။ ေတာ္ပါၿပီ ငါကလည္း အၾကာႀကီး အသည္းကြဲဖုိ႔ စိတ္ရွည္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟုိသီခ်င္း ဆိုမယ္ကြာ။ ပထမဆု ၂၀၀၈ ”
ထုိသီခ်င္းကို ေမမာလာ အလြန္ႀကိဳက္သည္။ အထူး သျဖင့္ ကုိစိုင္းစုိင္း၏ Rap စာသားမ်ားကို ခုိက္ေနတာ ျဖစ္သည္။ ေမမာလာ့စိတ္ႏွင့္ တုိက္ဆိုင္လြန္းေသာေၾကာင့္ပင္။ ထုိသီခ်င္းက ကိုမုိးမိုးႏွင့္ ကုိစုိင္းစိုင္းတို႔ ဆုိခဲ့ၾကတာ။
“ဟဲ့ Rap ေတြေရာ၊ ဘယ္လုိဆိုမွာလဲ”
“ငါ တစ္ေယာက္တည္းပဲ အကုန္ဆုိမွာေပါ့။ ငါ ခဏ ခဏ ဆိုက်င့္ထားတာပဲဟာ ရတယ္ ရတယ္ ဖြင့္ ဖြင့္”
xxx လမ္းသစ္လည္း xxx ငါမေဖာက္ဘူး xxx လမ္းေဟာင္းလည္း xxx ငါမေလွ်ာက္ဘူး xxx ကုိယ္တုိင္ အ႐ူးအမူးေရးတဲ့ xxx သီခ်င္းအတြက္ xxx ဂုဏ္ယူတယ္ xxx ေပးဆပ္သူလုိ႔ xxx ငါ့ကိုယ္ငါ xxx မေျပာဘူး ငါတုိ႔ရဲ႕ မနက္ျဖန္ xxx မနက္ျဖန္ေတြအတြက္ ဆႏ္ၵရဲ႕ ေနာက္ ကြယ္မွာ xxx ေအာင္ျမင္မႈေစာင့္ေနတယ္ xxx ရန္သူေတြ လည္း xxx အေ၀းႀကီးမွာ xxx ေပ်ာက္ေနတယ္ xxx လုံ႔လေတြ လုံးမ၀မေလွ်ာ့ ပန္းတုိင္ကို xxx ေရာက္ရမယ္ xxx မုခ်ေနာ္ xxx
ပထမဆု xxx ရယူဖုိ႔ေဟ့
ေမမာလာ နည္းနည္းေတာ့ ေမာသည္။ ဒါေပမဲ့ ဆုိရင္း ဆုိရင္း သီခ်င္းေတြကို ဆက္တုိက္ ဆုိခ်င္လာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာ မင္းခ်စ္သူေရးၿပီး မမတင္ဇာေမာ္ ဆုိခဲ့ေသာ ပထမ ေျခ လွမ္းကို ဆက္ဆိုသည္။
xxx ရည္ရြယ္ရာ ဒီနယ္ေျမသုိ႔ ေရာက္ရွိသြားဖုိ႔ မွန္တယ္ထင္ရာ xxx ဒါေတြ အကုန္လုံးေဇာက္ခ်လုပ္ေတာ့မယ္ xxx ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀းကြယ္xxx
ယုံၾကည္ xxx ေျခတစ္လွမ္း ေျခတစ္လွမ္း xxx ပထမဆုံး ေျခတစ္လွမ္းဟာ xxx ေနာက္ဆုံးေတာ့ ပန္းတိုင္ ေရာက္ႏုိင္တယ္ xxx ဟာ ဟာ ဟ x ဟား ဟား ေဟ ေဟ ေဟ့ ေဟး ေဟး
ေမမာလာ၏ သီခ်င္းဆုံးသည္ႏွင့္ တစ္ေယာက္တည္း တီးေသာ လက္ခုပ္သံက်ယ္က်ယ္ႀကီးက တစ္ခန္းလုံးကို လႊမ္းမိုးသြားသည္။
“Ok, Ok ရၿပီ”
ဆရာက မားမား မားမားႏွင့္ ေမမာလာတုိ႔ဆီသုိ႔ သြက္သြက ေလွ်ာက္လာသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာ ေမမာလာက ရင္ခုန္ တုန္ရီစြာျဖင့္ ဆရာရွိရာ စင္ေအာက္သုိ႔ အလုိလုိ ဆင္းၿပီးသား ျဖစ္ေနသည္။
“မင္းရဲ႕ သီခ်င္းေတြက ေကာင္းလြန္းအားႀကီးၿပီး မေကာင္းဘူး ျဖစ္သြားတယ္”
ဘယ္လုိႀကီးပါလိမ့္။ ဆရာက ခ်ီးက်ဴးတာလား၊ အျပစ္ တင္တာလား။ ဆရာ့ စကားကို ေမမာလာ လုံး၀ နားမလည္ႏိုင္ ေပ။ စိတ္လည္း ႐ႈပ္္ေထြးေနာက္က်ိသြားသည္။ မ်က္ႏွာ ငယ္ေလးႏွင့္ ဆရာ့ကို ေမာ့ၾကည့္႐ုံမွ လြဲ၍ ဘာမွမတတ္ႏုိင္။ ထူးထူးေအာင္က CD ခ်ပ္ကေလးကို ယူ၍ စင္ေပၚမွဆင္းလာ ၿပီး...
“ဆရာ၊ သူ မေကာင္းဘူးလားဟင္”
ဟု စြတ္၍ ေမးခ်ပစ္လုိက္သည္။ ဆရာက စားပြဲခုံလြတ္ တစ္ေနရာကို ေမးဆတ္ျပၿပီး...
“ထုိင္ရေအာင္”
ဟု ေအးေအးေဆးေဆးေျပာသည္။
“ကုိယ္ ဆုိလုိတာက အသံမွာ အားရွိတယ္။ ဆိုဟန္ ႏုိင္ႏုိင္နင္းနင္းရွိတယ္။ အ၀င္အထြက္ စနစ္က်တယ္။ ဒါေပမဲ့ သီခ်င္း အမ်ဳိးအစားမေရြး အကုန္ပဲ စြတ္ဆုိေတာ့မွာလား”
“ခု ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သမီးမွာ ရွင္းလင္းတဲ့ လမ္း ကို မေရြးခ်ယ္ရေသးပါဘူး ဆရာ။ သီခ်င္း အမ်ဳိးအစား အားလုံးကိုလည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ၀န္ခံရရင္ ဟို ႀကိဳက္... ႀကိဳက္ပါတယ္”
“အကုန္လုံးေတာ့ ႀကိဳက္လုိ႔ ရတယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ အင္း... ဘယ္လုိ ေျပာမလဲ။ ဒီေန႔ ဆိုျပတဲ့ သီခ်င္းေတြကိုေတာ့ မဆုိ လုိဘူးေပါ့ကြာ။ ကုိယ္နားလည္ ေပးႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလုိ ေျပာရ တာလည္း မင္းဒီဆုိင္မွာ သီခ်င္းဆိုခြင့္ ရမွာ မရမွာနဲ႔ မသက္ဆုိင္ဘူးေနာ္။ မင္းရဲ႕ အဆိုပိုင္း ဆုိင္ရာ အေနအထားက စီးပြားေရး အတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ သီခ်င္းမ်ဳိးနဲ႔ မကုိက္ညီသလုိဘဲ”
“ဆရာ၊ ဒါဆုိ ေမမာလာက ဒီမွာ သီခ်င္းဆုိလုိ႔ မရေတာ့ ဘူးလား”
ထူးထူးေအာင္ေမးေတာ့ ဆရာ ၿငိမ္သြားသည္။ ေမမာလာက ဆရာ့ကိုလည္း မၾကည့္ရဲ။ ဆရာ ဘာေျပာလိုက္မလဲ မၾကား၀ံ့။
“ခ်ာတိတ္၊ မင္းရဲ႕ဂီတပညာကို ကိုယ္က ႏွေျမာလုိ႔ပါ”
ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ ဆရာရယ္ ဟုသာ ေမမာလာ ေျပာခ်င္ ေတာ့သည္။ ေမမာလာ၏ စိတ္ကူး အိပ္မက္ထဲမွာ ႏွေျမာခဲ့ရ တာေတြ အမ်ားႀကီးပင္။ ခုခ်ိန္မွာ ဖန္ဆင္းရွင္ တစ္ေယာက္၏ လက္၀ါးေပၚမွာ ေမမာလာ့ကို ခဏကေလးပဲ တင္ေပးလုိက္ စမ္းပါ။ သီခ်င္းေတြကို မနားတမ္း၊ မေမာတမ္း ဆုိရင္း ျမန္မာသာမက ကမာၻေက်ာ္မည့္ အဆုိေတာ္ ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမွာ။
“ဒါေပမဲ့ ဆရာ၊ သမီးမွာ သီခ်င္း ဆုိႏိုင္တာက လြဲၿပီး ဘာမွ မရွိပါဘူး”
“အင္းေလ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္တုိ႔ရဲ႕ စားေသာက္ဆုိင္ ေတးဂီတရဲ႕သေဘာ သဘာ၀ကို မင္း ေလ့လာ စုံစမ္းၿပီးၿပီလား”
“အမ်ားႀကီးေတာ့ မသိပါဘူး ဆရာ။ သမီး သီခ်င္း ဆုိခ်င္တာရယ္၊ ေနာက္ၿပီး...ဆိုတဲ့အတြက္ သင့္ေတာ္တဲ့ ဟို...အႏု ပညာေၾကးေလး ရရင္ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖုိ႔၊ အဲေလ... ကၽြန္မ ရဲ႕ ဟို ရပ္တည္မႈ အတြက္ပါ”
ဆရာက ၿငိမ္သြားျပန္သည္။ ကုလားထုိင္၏ ေနာက္အမွီ ကို ေက်ာျပင္ႀကီးတစ္ခုလုံး ပစ္မွီလ်က္ မ်က္စိမွိတ္ကာ ဦးေခါင္းကို ေနာက္သုိ႔ လွန္ထားသည္။
အတန္ၾကာေတာ့ ကိုယ္က ျပန္မတ္လာၿပီး ျပံဳးလ်က္...
“ေမးခြန္းတစ္ခုေလာက္ ေမးလုိ႔ရမလား”တဲ့။
“ရပါတယ္ ဆရာ ေမးပါ။ သမီး ေျဖပါ့မယ္”
ဆုိေတာ့...
“မင္းနဲ႔ ဂီတ ဆက္စပ္ခဲ့ပုံ အဲဒါ ကုိယ္သိခ်င္တယ္။ မင္းကို ေကာင္းတဲ့ အၾကံဥာဏ္မ်ား ေပးႏုိင္မလား၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ မင္းကို ေအးေပါ့ေလ တစ္ခုခုေပါ့။ ဘယ္လုိမ်ား ကူညီႏိုင္မလဲ ဒီသေဘာပါ။ ဟို စပ္စုခ်င္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေျပာျပလုိ႔ ရပါတယ္”
ေမမာလာက ေျပာျပလုိ႔ ရပါတယ္ ဟု လႊတ္ခနဲ ေျပာ လုိက္ၿပီးမွ မသိမသာ ငုပ္လွ်ဳိးေနေသာ စိုးရိမ္စိမ္က ဘြားခနဲ ေပၚထြက္လာသည္။ ခုျမင္ ခုေတြ႔ လူတစ္ေယာက္ကို ဒုကၡေတြ ခင္းက်င္းျပလုိ႔ ျဖစ္ပါ့မလား။ ဆရာ့ကို တစ္ခ်က္ေမာ့ ၾကည့္မိသည္။ ဆရာ၏ ညိဳေမွာင္သန္႔စင္ေသာ မ်က္၀န္းမ်ား ႏွင့္ ဆုံလုိက္ရသည္။
“ကုိယ့္မွာ မင္းနဲ႔မတိမ္းမယိမ္း သားသုံးေယာက္ ရွိတယ္။ ကုိယ့္မိန္းမက စက္ခ်ဳပ္ဆုိင္ ဖြင့္ထားတယ္။ ေန႔လယ္ေန႔ခင္း ေတြမွာေတာ့ သီခ်င္းေရး ျဖစ္ရင္ ကုိယ္ ဒီမွာရွိတတ္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ကုိယ့္ရဲ႕အတီးသင္တန္းမွာ ရွိတတ္တယ္။ ညညမွာေတာ့ ဒီဆုိင္ရဲ႕ဂီတမွဴးေပါ့”
ဆရာ့ကို ေမမာလာ နည္းနည္း အားနာသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာ၏ ထိုးထြင္းသိျမင္ေသာ စိတ္ကုိလည္း ေၾကာက္ရြံ႕သြားသည္။ ေမးတုန္းက ေမးၿပီး ေမမာလာ မေျဖခင္ ဆရာက သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္ေနျပန္သည္။
“မင္း အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ”
“ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္ျပည့္ၿပီးပါၿပီ ဆရာ။ လာမယ့္ မတ္လထဲ မွာ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ျပည့္မွာပါ”
ဆရာက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္လ်က္ စားပြဲေပၚသုိ႔ လက္ႏွစ္ဖက္တင္ကာ လက္ခလယ္ႏွင့္ စားပြဲခုံကို ေတာက္ ေတာက္ ေတာက္ ေတာက္ ေခါက္ေနသည္။ ေခါင္းကလည္း တဆတ္ဆတ္ ညိတ္လုိ႔မၿပီး။
“မင္း တျခား အလုပ္ တစ္ခုခုေပါ့ကြာ၊ အဲဒါလုပ္ဖုိ႔ နည္းနည္း မစဥ္းစားဖူးဘူးလား”
ေမမာလာ အံ့ၾသသြားသည္။ ၀မ္းလည္း နည္းသြားသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တုိ႔ ေရစုန္ ေမ်ာပါၿပီဟု အားေတြလည္း ေလ်ာ့ခ်င္ခ်င္ျဖစ္သြားသည္။
“ဒီလုိဆုိင္မ်ဳိးေတြဆုိတာက မင္းရဲ႕ဒီဇိုင္းလုိေတာ့ မဟုတ္တာ မ်ားတယ္ကြ။ သူမ်ား သားသမီးေတြကို မႈိခ်ဳိး၊ မွ်စ္ခ်ဳိး ဘာမွ မေျပာခ်င္ဘူး။ မင္းလည္း ေခတ္လူငယ္ တစ္ေယာက္ပဲ။ သိသင့္ သေလာက္ေတာ့ သိလိမ့္မယ္။ မင္းသိတယ္ ဆုိတဲ့ထဲ မွာ မင္းမသိေသးတဲ့ အႏၱရာယ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ကိုယ္ ေျပာတာ သေဘာေပါက္လား”
ေမမာလာသည္ ေရွ႕မွာ ရွိေနေသာ ဆရာ့ကိုလည္း မျမင္။ အထူးကိုလည္း သတိမရ။ အိတ္ထဲမွာ ရွိေနေသာ ေငြကေလး သုံးေထာင္ကိုသာ ျမင္ေနမိသည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္တိတစ္တိ ႏွင့္ ေရာင္းပစ္ လုိက္မိေသာ ေရႊတို၊ ေရႊစေလးမ်ားကို ျမင္ေယာင္ ေနမိသည္။ ဟန္ကုိယ့္ဖုိ႔ အားကိုးရန္ ဘာတိုဘာစမွ် မရွိေတာ့ေလေသာ အျဖစ္ကို သူစိမ္း တစ္ေယာက္အား လုံး၀ မေျပာဘူးဟု စိတ္ကို တင္းထားလုိက္သည္။
“ဒီဆုိင္မွာ ပင္တုိင္အဆုိေတာ္ရယ္လုိ႔ ခုထိ မရွိေသးဘူး။ မထားေသးဘူး ဆုိပါေတာ့ေလ။ ဒီမွာက စေန၊ တနဂၤေႏြမွာ ကိုယ္တိုင္ ဆုိခ်င္တဲ့ ပရိသတ္အတြက္ သီးသန္႔ အစီအစဥ္လုပ္ ထားတယ္။ တစ္ပတ္မွာ ေလးရက္က ေခတ္ေပၚ သီခ်င္းေန႔လုိ႔ သတ္မွတ္တယ္။ သုံးရက္က ျမန္မာ သံစဥ္နဲ႔ ႐ိုးရာအက တစ္ လွည့္စီပဲ။ ေနရာေလးရယ္၊ အစားအေသာက္ရယ္ အဓိကထား ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသား မ်ားမ်ားလာတယ္။ တကယ္ ဂီတ ခ်စ္တဲ့သူ လာတယ္လုိ႔ေတာ့ နာမည္ ရေနၿပီ”
ဆရာ့သတင္းစကားအရ ေမမာလာႏွင့္ သင့္ေတာ္တာပဲ မဟုတ္ဘူးလားဟု ဥာဏ္မီသမွ်ေတြးကာ အုိ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆုိရပါေစ ဆုိရပါေစ ဟု က်ိတ္၍ ဆုေတာင္းမိသည္။
“ဒါေပမဲ့...”
ဆရာက ဒါေပမဲ့ဆုိၿပီး ၿငိမ္သြား ျပန္သည္။ ဆရာ၏ ဒါေပမဲ့ကို ေမမာလာ တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ေစာင့္ရေသာ စကၠန္႔မ်ားကို စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့။
“သမီးက အထူးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းလည္း ျဖစ္တယ္၊ မိဘေတြလည္း မရွိေတာ့ဘူး။ အေဒၚကလည္း အားကိုးဖုိ႔ ခက္ခဲေနတယ္ ဆုိေတာ့ ေဒၚႀကီးက သမီးကို အေဆာင္မွာ ေနဖုိ႔ ခြင့္ျပဳခ်င္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သမီးဘက္က တိက် ေသခ်ာတဲ့ ကတိ တစ္ခုေတာ့ ေပးရလိမ့္မယ္” တဲ့။
“ဘယ္လုိ ကတိမ်ဳိးလဲ မသိဘူး”
မ်က္စိေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႔ မ၀ံ့မရဲ ျပန္ေမးမိေသာ အခါ...
“႐ိုးသားဖုိ႔ပါပဲ သမီးရယ္။ ေဒၚႀကီးတို႔ အေပၚမွာ ေျဖာင့္ေျဖာင့္မတ္မတ္နဲ႔ အ႐ိုးခံ အတိုင္း ဆက္ဆံဖုိ႔ပါ။ မိန္းကေလး အပ်ဳိ အရြယ္ကေလးေတြကုိ ညဥ့္အိပ္ ညဥ့္ေနထားၿပီး ေစာင့္ ေရွာက္ရတဲ့ အေဆာင္ပိုင္ရွင္ အတြက္ အေရးႀကီးဆုံး စည္းကမ္းပါပဲ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ ဆုိေတာ့ သမီးတို႔ ႐ိုးမွ ေျဖာင့္မွ သမီးတို႔ကို ေဒၚႀကီးတို႔က ကာကြယ္ေပးလုိ႔၊ ေစာင့္ေရွာက္ေပးလုိ႔ ရမွာမို႔ပါ”
ဧည့္ခန္းက်ဥ္း ကေလးက ၿငိမ္သက္ေနသည္။ ေအာ္က်ယ္ေပၚက်ယ္ ေျပာတတ္ေလ့ ရွိေသာ အထူးသည္ပင္ မၿငိမ္စဖူး ၿငိမ္ေနသည္။
“ေဒၚႀကီးတို႔ အေဆာင္မွာ အထူး အပါအ၀င္ မိန္းကေလး ေျခာက္ေယာက္ကို သူ႔အေၾကာင္းနဲ႔သူ လက္ခံ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ အေဆာင္ဖြင့္တယ္ ဆုိတာ စီးပြားေရး ၀င္ေငြတစ္ခု ျဖစ္တာေတာ့ မွန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေဒၚႀကီးတို႔ရဲ႔ ရည္ရြယ္ခ်က္က ေငြထက္ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥေတြကို ပိုၿပီး အေလးထားခ်င္တာ ျဖစ္ေနတယ္ သမီးရဲ႔”
အသားျဖဴျဖဴ၊ အရပ္ျမင့္ျမင့္ မဟာနဖူး က်ယ္က်ယ္မွာ ဆံတံခြန္ကေလး ေပၚေအာင္ ဆံပင္ အားလုံးကို ေနာက္သုိ႔ ျပန္လွန္ၿပီး ဘီးဆံပတ္ ပတ္ထားသည့္ ေဒၚႀကီး၏ ႐ုပ္သြင္က မဟာ ဆန္ေနသည္။ အသံ၊ ဟန္ႏွင့္ ေလယူေလသိမ္းတို႔က ျပတ္သားသည္။ အထူးသျဖင့္ ထူထဲေသာ မ်က္မွန္ေအာက္မွ လက္၍ ေတာက္ေနေသာ မ်က္၀န္းတစ္စုံက ေမမာလာ၏ စိတ္ကို လႊမ္းမုိး သိမ္းဆည္းလိုက္ၿပီဟု ခံစား လုိက္ရ၏။ အထူးကေတာ့ သူ႔အေဒၚ အေၾကာင္းကို သိပ္အေကာင္းႀကီး ေျပာခဲ့သည္ မဟုတ္။
“ငါ့အေဒၚက အပ်ဳိႀကီး ဆုိေတာ့ နည္းနည္းလက္ေပါက္ ကတ္တယ္ဟ။ နင္ နားညည္းခံ ႏိုင္ရဲ႔လား”
ဆုိေတာ့ ေမမာလာ့ စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္း ထင့္မိခဲ့ေသးသည္။ ေဒၚႀကီးကို ကုိယ္တိုင္ကိုယ္က် ေတြ႔၍ ေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ၾကည့္ရင္း ေမမာလာ့ စိတ္ထဲမွာ အားကိုးခ်င္ စိတ္ေတြ ျဖစ္ေပၚလာသည္။
“ေဒၚႀကီးက အၿငိမ္းစား ေက်ာင္းဆရာမ အပ်ဳိႀကီး ဆုိေတာ့ သမီး သူငယ္ခ်င္း ထူးထူးေအာင္တုိ႔က ကြယ္ရာမွာ ေလာက္စလုံးလုိ႔ ေခၚတယ္။ ခြစာေပါ့ကြယ္”
ေဒၚႀကီး၏ တူမေတာ္ ထူးထူးေအာင္က ခြိခနဲ ရယ္ေလသည္။ ေဒၚႀကီးက ထူးထူးေအာင္ကို မ်က္စိျပဴးလ်က္ တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး...
“ဘယ္လုိပဲ ေျပာေျပာပါ၊ ေဒၚႀကီးရဲ႕အသက္ေျခာက္ ဆယ္၀န္းက်င္မွာေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေနခဲ့တဲ့ အက်င့္ စ႐ိုက္ေတြကို မေျပာင္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။ အဲ...ကိုယ့္ဘက္က မေျပာင္းလဲႏိုင္ဘူး ဆုိတာကလည္း မိဘက ေကာင္းေစခ်င္လုိ႔ တစ္သက္လုံး က်င့္ေပးခဲ့တဲ့ အက်င့္ေကာင္းေတြမုိ႔ ကုိယ္တုိင္ကလည္း တန္ဖုိးထားတယ္။ ဒီတန္ဖိုးေလးေတြကို အေျခခံ ၿပီး ခ်မ္းေျမ့ အေဆာင္ရဲ႔ စည္းကမ္းေတြကို သတ္မွတ္ထားတယ္”
ေဒၚႀကီးက ေမမာလာကို အကဲခတ္သလုိ လွမ္းၾကည့္သည္။ ေမမာလာကေတာ့ ခ်မ္းေျမ့အေဆာင္မွာ မေနရမွာကို ေၾကာက္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ လူႀကီး အေတာ္မ်ားမ်ားက လက္မခံေသာ အလုပ္ကုိလည္း မလုပ္ရမွာကို ေၾကာက္ရျပန္သည္။
“သမီး စည္းကမ္း အားလုံးကို တကယ္ လုိက္နာ ႏိုင္ပါတယ္။ ခ်မ္းေျမ့မွာ ေဒၚႀကီးတုိ႔ ေနခြင့္ျပဳလုိက္ၿပီ ဆိုတာနဲ႔ ျပဳျပင္စရာေတြလည္း အကုန္ျပဳျပင္ပါ့မယ္”
“သမီး လုပ္မယ့္ အလုပ္က”
ထုိအလုပ္၏ အေၾကာင္းကို မေျပာဘဲ ေန၍ ရခ်င္ေပမယ့္ မတတ္ႏုိင္ေတာ့။
“အေျခအေနအရ သမီး စားေသာက္ဆုိင္ တစ္ခုခုမွာ သီခ်င္း ဆိုရမွာပါ”
အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့ ေျပာၿပီး ေဒၚႀကီး၏ တုံ႔ျပန္မႈကို ၾကားရမွာေတာင္ မ၀ံ့ရဲ။ မ်က္လႊာခ်လ်က္ ရင္ေတြ ဒိတ္ဒိတ္ ခုန္ေနသည္။
“ေဒၚႀကီး အေနနဲ႔ ဘယ္အလုပ္ကိုမွ အထင္မေသးပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး အျမင္မက်ဥ္း ေအာင္နဲ႔ ေခတ္နဲ႔အညီ နားလည္ေအာင္ အျမဲ ေလ့လာေနပါ တယ္။ တစ္ခါတေလမွာ ကုိယ္သိပ္ႀကိဳက္လုိ႔ ေရြးထားတဲ့ အလုပ္က ကိုယ့္အတြက္ အခက္အခဲေတြ၊ ဒုကၡေတြကို ျပန္ေပး တတ္တယ္။ လုပ္ရင္း ျမဳပ္သြားတတ္တယ္။ လုပ္သင့္တာနဲ႔ လုပ္ခ်င္တာကိုေတာ့ မလုပ္ခင္ကတည္းက ေသေသခ်ာခ်ာ ေ၀ခြဲဖုိ႔ေတာ့ လုိတာေပါ့ သမီးရယ္”
ေဒၚႀကီး၏ စကားဆုံးလွ်င္ ေမမာလာ ထ၍ခုန္ခ်င္ မတတ္ ၀မ္းသာသြားသည္။ စိတ္ဓာတ္အင္အားေတြလည္း တက္ႂကြ ေပ်ာ္ရႊင္လ်က္။ “သမီး သေဘာ ေပါက္ပါတယ္ ေဒၚႀကီးရယ္။ ဒါေပမဲ့ ခုခ်ိန္မွာ သမီးရဲ႕ပညာ အရည္အခ်င္းက ဆယ္တန္းေအာင္႐ုံ ပဲရွိပါေသးတယ္။ ေနာက္ၿပီး သမီးမွာ လုံေလာက္တဲ့ေငြ အရင္းအႏွီးလည္း မရွိပါဘူး။ အားကိုးစရာလည္း မရွိဆိုေတာ့ ခုေလာ ေလာဆယ္ သမီး လုပ္တတ္တဲ့ အလုပ္ကလည္း သီခ်င္း ဆို တတ္တာပဲ ရွိတာေၾကာင့္ပါ။ ေမေမတို႔၊ ေဖေဖတို႔ ေပးခဲ့တဲ့ အေမြလုိ႔ ေျပာရမလား မသိဘူး။ သမီးကိုယ္ သမီးလည္း ယုံၾကည္ ပါတယ္။ သမီး သီခ်င္းေတြ ဆုိမယ္၊ လိမ္လိမ္မာမာလည္း ေနပါ့မယ္။ ၿပီးရင္ အေ၀းသင္ ဆက္တက္မယ္။ အဆိုေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေအာင္လည္း လုပ္ခ်င္ပါတယ္”
ထူးထူးေအာင္က ေမမာလာ့ လက္ကို က်စ္လ်စ္စြာ ဆုပ္ကုိင္ အားေပးသည္။ ေဒၚႀကီးက ေမမာလာ့ အေၾကာင္း အခါခါ ထပ္ေအာင္ ၾကားထားၿပီးခဲ့ၿပီမို႔ သိပ္ၿပီး ေထြေထြထူးထူး ေမးမေနေတာ့ပါ။ အလြန္ လႈပ္ခတ္လွေသာ တူမေတာ္ ထူးထူးေအာင္၏ တည္ၿငိမ္ ေလးနက္ေနေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ပင္ ေမမာလာကို ေစာင့္ေရွာက္ ရေတာ့မည္ဟု နားလည္လုိက္သည္။
“ေအးေလ၊ ႀကိဳးစားေပါ့ သမီးရယ္။ လူဆုိတာ အားေပးတဲ့လူ ရွိရွိ မရွိရွိ ကိုယ့္ဘ၀ကုိ ကုိယ္ပဲ ႀကိဳးစားပမ္းစား တည္ေဆာက္ ရတာခ်ည္းပါပဲ။ သမီးက ကိုယ္၀ါသနာ ပါတဲ့ အလုပ္နဲ႔ ကိုယ့္ဘ၀ကို ထူေထာင္ခြင့္ ရမယ္ဆုိရင္ ဒါကုိပဲ အခြင့္အေရး ေကာင္းတစ္ခု ရတယ္လုိ႔ မွတ္ရမွာ။ တခ်ဳိ႕ဆုိရင္ အလုပ္ကို ကုိယ္က ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မရလုိက္ဘူး။ အလုပ္က ကုိယ့္ကိုျပန္ေရြး သြားခဲ့ရင္ လုပ္ရကိုင္ရ ပိုအဆင္မေျပဘူးေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အခက္အခဲဆိုတာ ေနရာတုိင္းမွာရွိတယ္”
ေဒၚႀကီး ေျပာသည့္ အတုိင္းပင္ ထူးထူးေအာင္ႏွင့္ ပထမဆုံး သြား၍ စုံစမ္းေသာ ဆုိင္မွာကတည္းက အခက္အခဲ ဆုိတာႀကီးႏွင့္ ရင္ဆုိင္ခဲ့ရေလသည္။ ထုိေန႔ ေန႔လယ္ ေနပူလြန္းလွ သည္။ ဆုိင္ေရွ႕မွာ ေထာင္ထားေသာ ဆုိင္းဘုတ္ေၾကာင့္သာ ဆုိင္ထဲကို အရဲစြန္႔ ၀င္ခဲ့ရေပမယ့္ လူသူေလးပါး ကင္းရွင္းေနသည္။ ထူးထူးေအာင္က...
“ေရးထားပုံကလည္းေနာ္၊ မိန္းမအဆုိ သမား အလုိရွိ သည္တဲ့၊ မမိုက္ပါဘူး”
ဟု တီးတိုးေျပာေသာ အသံကို ၾကားသြားသည္ထင့္။ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ ထြက္လာသည္။ ဆံပင္ တုိတုိေကာက္ ေကာက္၊ မ်က္စိက ေမွးေမွး၊ ၀၀အစ္အစ္၊ ေဘာင္းဘီတိုႏွင့္၊ အသံ၀ဲ၀ဲႏွင့္။
အရာရာကို ဦးေဆာင္ ခ်င္တတ္သူ အထူးက ေရွ႕မွ ေကာ့လန္ေကာ့လန္ႏွင့္ စြတ္၀င္သြားေတာ့...
“ေဟ့ နင္လား တီဂ်င္းဆုိမွာ”
ဟု မ်က္ႏွာဆုိးႏွင့္ ေမးသည္။
“မဟုတ္ဘူး မဟုတ္ဘူး၊ ဆုိမွာက သူ”
ထူးထူးေအာင္က ေမမာလာကို လက္ညိႇဳးၫႊန္ေတာ့ ၀တုတ္မႀကီးက အားမနာလွ်ာမက်ဳိး ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ၾကည့္ကာ...
“ေအး ႀကိဳက္တယ္” တဲ့။
ထုိစဥ္ကတည္းက ေမမာလာ မႀကိဳက္ခဲ့ေပ။ ဒါေပမဲ့လည္း လုပ္ငန္းသေဘာကုိ သိလုိက္၍...
“အစ္မ၊ သီခ်င္းက ဘယ္လုိဆုိရမွာလဲ။ အလုပ္ခ်ိန္တို႔ ဘာတုိ႔ ေနာက္ၿပီး ခံစားခြင့္၊ အဲ အဲဒါေလးေတြ ေျပာျပပါဦး”
“အင္း ငါတို႔ဆုိင္က စင္တင္ဆိုေတာ့ သူ႔ထုံးစံနဲ႔ သူေတာ့ ရွိရတာေပါ့။ တျခား ဘယ္ေတြမွာ ဆိုခဲ့ဖူးတလဲ။ ဘာတခ်င္း ဆုိတတ္တလဲ။ အင္း ဒါေပမဲ့ နင့္မ်က္ႏွာႀကီးက မႈန္ေနတာေနာ္၊ မျပံဳးတတ္ဘူးလား”တဲ့။
တႏွင့္သ မကြဲေသာ အသံႏွင့္ သူ႔ပုံစံ၊ သူ႔ဟန္၊ သူ႔စကား မ်ားႏွင့္ပင္ လွည့္ျပန္သင့္တာ။ ေမမာလာက...
“ငါ တစ္ရက္ေတာ့ အစမ္းဆိုခ်င္ေသးတယ္။ အထူးရယ္ ေနာ္။ ငါ့ကို အေဖာ္ လုိက္ေပးပါဟာ၊ အဆင္မေျပရင္ဆက္ မလုပ္ဘူးေပါ့။ စမ္းမၾကည့္ဘဲ ငါ ေနာက္မဆုတ္ခ်င္ဘူး”
ထူးထူးေအာင္က ဆႏၵ သိပ္မရွိေပမယ့္ ေမမာလာ၏ဆႏၵ ကို လုိက္ေလ်ာရန္ စိတ္ရွည္ရွည္ ထားေပးလုိက္သည္။
“နင္က လွၿပီးသားဆုိေတာ့ သိပ္ျပင္စရာ မလုိဘူးေပါ့ဟာ။ ဒါေပမဲ့ နင္ ဟို၀တုတ္မႀကီး မွာလုိက္သလုိ စကတ္တို ၀တ္မွာလား”
ေမမာလာက ေခါင္းခါသည္။ ထုိေန႔က ဂ်င္းေဘာင္းဘီ ျဖဴရွည္ႏွင့္ အက်ႌလက္ျပတ္ အျဖဴေလးသာ ၀တ္ခဲ့သည္။ ဆံပင္ ရွည္ႀကီးကိုပင္ ျဖန္႔မခ်ဘဲ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင့္ျမင့္ကေလး စုစည္းခဲ့သည္။ ေမမာလာ သိေစခ်င္တာက ႐ုပ္၏အလွ မဟုတ္။ အသံ၏အလွ။
ဒါေပမဲ့ ထုိေန႔ညမွာပင္ ထုိဆုိင္ႏွင့္ လမ္းခြဲခဲ့ရသည္။ သီခ်င္းကို၊ အႏုပညာကို လူတုိင္းက ခ်စ္ၾကတာ၊ စိတ္၀င္စား ၾကတာ မဟုတ္ဘူးလား။ ေမမာလာ၏ ဆံပင္ရွည္ႀကီးကို၊ ႏုနယ္သြယ္လ်ေသာ ဟန္ကို၊ ခ်ဳိျမေသာ သံစဥ္ လိႈင္းႀကီးမ်ား ကို သူတို႔ ေသာက္ေနၾကေသာ မူးယစ္ ရမ္းကားေစသည့္ အရည္ မ်ားႏွင့္အတူ အျမည္း လုပ္ပစ္လုိက္ၾကသည္ဟု ခံစားခဲ့ရသည္။
“အထူးရယ္၊ လမ္းေဘးမွာ ခၽြင္ေခါက္ ခၽြင္ေခါက္ လုပ္ ၿပီး သီခ်င္း ထုိင္ဆုိလုိက္ရတာမွ တန္ဖုိး ရွိပါေသးတယ္ဟယ္”
ဟု ေျပာရင္း ငိုခဲ့ရသည္။ အထူး တစ္ေယာက္ကေတာ့ အားမေလ်ာ့တတ္သူပင္။ ေနာက္ၿပီး ေမမာလာကို သူမွ အလုပ္ ရွာမေပးလွ်င္ လုံး၀ မျဖစ္ႏုိင္။ ေမမာလာက မ်က္ရည္ကေလး စမ္းစမ္းႏွင့္...
“ဘာမွမရတဲ့ အဆုံး ေစ်းခ်ဳိထဲက ဆုိင္တစ္ဆုိင္ေလာက္မွာ အေရာင္းကူေလးျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ရေတာ့မွာေပါ့ဟယ္”
ဟုဆုိလွ်င္ ရင္ထဲကမေကာင္း။ ေမမာလာကို အားေပး ၿပီး ခ်မ္းေျမ့သုိ႔ ေရာက္ေအာင္ ေခၚလာခဲ့စဥ္က သူနည္းနည္း အေျပာႀကီးမိခဲ့တာကိုလည္း မေမ့။
“မာလာ နင္ ဘာမွ မပူနဲ႔။ ငါတုိ႔ဂ်ာနယ္လစ္ ဆုိတာ အရမ္း ႏွံ႔စပ္တယ္ သိတယ္ မဟုတ္လား။ ခုဆိုရင္ စီးပြားေရး ေလာက ဆုိလည္း မပါရင္ မၿပီးေတာ့ဘူးဟ။ ဒီေတာ့ နင္ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ရေအာင္ ငါ လုပ္ေပးႏိုင္တယ္”
ဆုိေသာ စကားကုိ ရင္ထဲကေစတနာႏွင့္လည္း လိႈက္ လိႈက္လွဲလွဲ ေျပာျဖစ္ခဲ့သည္။ ေျပာသည့္အတုိင္း ျဖစ္ရေအာင္လည္း မ်က္စိဖြင့္ နားစြင့္ခဲ့ရသည္။ ေတြ႔မယ့္ေတြ႕ေတာ့ စိတ္ ကူးသစ္ဆန္းေသာ ဆုိင္တစ္ဆိုင္က ေမမာလာ အႀကိဳက္ေတြ႔မည့္ဆုိင္မ်ဳိး။ ဆုိင္ကို ဓာတ္ပုံ႐ိုက္၍ ယူလာခဲ့သည္။
“မာလာ မာလာ ဒီမွာၾကည့္၊ ပန္းေဟ၀န္ တဲ့”
အႏုပညာကိုျမတ္ႏိုးေသာ ျမန္မာ လုပ္ငန္းရွင္ႀကီး တစ္ဦး ပိုင္သည့္ စားေသာက္ဆုိင္ ျဖစ္ေၾကာင္း။ အစားအစာလည္း အမ်ဳိးအစားစုံစုံ စားႏိုင္ေအာင္ စီစဥ္ထားေၾကာင္း။ ေတးဂီတ အႏုပညာကိုလည္း ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိး ခံစားမႈ အမ်ဳိးမ်ဳိးႏွင့္ သီဆို ႏိုင္ေၾကာင္း။
အထူး၏ စကားကုိပင္ ဆုံးေအာင္ နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့။
“၀မ္းသာလုိက္တာ အထူးရယ္။ လုပ္ပါ လုပ္ပါ၊ ငါ့ကို ခ်က္ခ်င္းသာ လုိက္ပို႔ေပးပါေတာ့။ ငါႀကိဳးစားမယ္။ ငါ တကယ္ ျဖစ္ထြန္းေအာင္ လုပ္မယ္ဟာ”
ပန္းေဟ၀န္မွာ ပထမဆုံး ေတြ႔ရသူက ဆရာ။ ဆရာႏွင့္ ေတြ႕ဆုံေဆြးေႏြးရတာ ေတာင္ျမင့္ျမင့္ေပၚသုိ႔ မတ္မတ္ေစာက္ ေစာက္ႀကီး တက္ရသည္ႏွင့္ တူေလသည္။
“ဂီတဆိုတာ သက္ရွိ အားလုံးအတြက္ ၿငိမ္းခ်မ္းၾကည္ေမြ႔ ေစတဲ့ ဆက္သြယ္မႈ တစ္ခုပဲေလ။ တုိ႔ေတြ မေမြးဖြားခင္ကတည္း ကရွိခဲ့တဲ့ ဂီတဟာ တုိ႔ေတြ ေသဆုံးသြားလည္း ဆက္ၿပီးရွင္သန္ က်န္ေနရစ္ ဦးမွာပဲ။ လူေတြကေတာ့ ေခတ္တိုင္း၊ ေခတ္တိုင္းမွာ ကုိယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ဂီတကို အားရပါးရ စားသုံးၾကလုိ႔ေပါ့။ တစ္လုတ္စားဖူး သူ႔ေက်းဇူးဆုိတဲ့ စကားကို ကုိယ္ကေတာ့ ဂီတေပၚမွာလည္း သုံးခ်င္ေသးတယ္။ အင္း မင္းတုိ႔နားလည္ ေအာင္ေျပာရရင္ ဂီတေပၚ သစၥာ ရွိဖုိ႔ေပါ့ကြာ”
ခုျမင္ ခုေတြ႕ မိန္းကေလးငယ္ ႏွစ္ေယာက္ကို ဆရာက ထုိစကားမ်ဳိးႏွင့္ စတင္ မိတ္ဆက္ခဲ့သူ ျဖစ္ေလသည္။ ဂီတ အသုိင္းအ၀ိုင္းမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ေသာ၊ ဂီတကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးလွ ေသာ၊ ဂီတကို အားကိုး ဖက္တြယ္မည္ဆုိေသာ ေမမာလာပင္ ဆရာ၏ ဂီတဆုိင္ရာ အေတြးအေခၚမ်ားကို မမီမကမ္း ေမာ့ ၾကည့္ေနရသည္။ အကယ္၍မ်ား ေဖေဖသာ ရွိခဲ့လွ်င္ ဆရာႏွင့္ တစ္သားတည္း ရွိေနေပလိမ့္မည္။ ဒါေပမဲ့ ေဖေဖက အေႂကြ ေစာရွာသည္။
တကယ္ေတာ့ ဆရာသည္ အေဖ့ထက္ အနည္းငယ္မွ်သာ ငယ္ရြယ္သူ ျဖစ္ႏုိင္ပါသည္။ ဂီတသမား ဆုိေပမယ့္ ျဖဴျဖဴ ေသးေသး၊ ႏုႏုနယ္နယ္ကေလး မဟုတ္။ အရပ္ရွည္ရွည္ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ ဗလေကာင္းေကာင္းႏွင့္ အသားက အေတာ္ေလးညိဳသူ ျဖစ္သည္။ ဆရာက ပန္းေဟ၀န္၏ ဂီတမွဴး ျဖစ္သည္။ လိႈင္းတြန္႔ဆံပင္ ေခြေခြလိပ္လိပ္မ်ားက က်ယ္ျပန္႔ေသာ နဖူးေပၚမွာ ကပိုက႐ို က်ေနသည္။ ဆရာ့ဆံပင္က လည္ကုပ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေတာ့ ရွည္လိမ့္မည္။ ေနာက္ေစ့မွာ သားေရကြင္းႏွင့္ စု၍ ခ်ည္ေႏွာင္ထားသည္။ ေဘာင္းဘီရွည္ႏွင့္ တီရွပ္ကို တြဲ၀တ္ထားသည္။ ဆရာ့တီရွပ္ အက်ႌက လက္ျဖတ္ ထားေသာေၾကာင့္ အသြင္တစ္မ်ဳိး ဆန္းေနသည္။ အႏုပညာ သမားေတြဟာ ဒီလုိ ခပ္ဆန္းဆန္း ပုံစံမ်ဳိးပါပဲဟု ေမမာလာက ေတြးမိေသာ္လည္း ဆရာႏွင့္ ဆက္ဆံေရး အတြက္ေတာ့ စိတ္ပူ မိသည္။ ေမမာလာ နားမလည္တာေတြက အမ်ားႀကီး။ ဆရာ့ အေတြးအေခၚ၊ ဆရာ့ ပညာေတြကို လုိက္လုိ႔မွ မီပါ့မလား။ မည္သုိ႔ပင္ျဖစ္ေစ ေမမာလာသည္ ဆရာ့ကို ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္း ေဆြမ်ဳိးကဲ့သုိ႔၊ ဦးေလး၊ အစ္ကုိကဲ့သုိ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ခ်စ္ခင္ သြားမိတာ ဂီတေသြး နီးေသာေၾကာင့္ဟု မွတ္ထင္ယုံၾကည္ ခဲ့သည္။
“မင္း အခု သီခ်င္းဆုိျပႏုိင္မလား”
“ဟုတ္ ဟုတ္ကဲ့ ဆုိျပပါ့မယ္”
“ကဲ လာ”
ဆရာက စားေသာက္ဆုိင္၏ စားပြဲကုလားထုိင္မ်ား၏ ၾကားသုိ႔ ေျခလွမ္းက်ဲႀကီးႏွင့္ ေႁမြလိမ္ေႁမြေကာက္ ၀င္သြားသည္။ အထူးကလည္း သြက္ေသာေျခလွမ္းမ်ားႏွင့္ လုိက္ သည္။ ေမမာလာက အသင့္ ယူလာေသာ CD ခ်ပ္ကေလးကို အိတ္ထဲမွ ထုတ္ယူေနတာႏွင့္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေနာက္က်က်န္ ရစ္သည္။ ေန႔လယ္ခင္းႀကီးေပမယ့္ စားေသာက္ဆုိင္ထဲမွာ မီးဖြင့္ မထားေသာေၾကာင့္ အခန္းက်ယ္ႀကီးက ခပ္ေမွာင္ေမွာင္။ သြက္သြက္ေျပးေျပး လွမ္းေသာေၾကာင့္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ ေနေသာ အခန္းထဲမွာ ေမမာလာ၏ ေဒါက္ဖိနပ္ခြာသံ ျပင္းျပင္း သာလွ်င္ ဆူညံသြားေတာ့သည္။
“ဘာနဲ႔ဆိုမလဲ၊ ကီးဘုတ္နဲ႔ဆုိမလား၊ CD နဲ႔ ဆုိမလား”
“သမီးမွာ CD ပါပါတယ္ ဆရာ”
“OK”
တစ္ခြန္းသာ ေျပာၿပီး CD စက္ကို ေမးဆတ္ျပလ်က္ ေမမာလာတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ျပန္ေစာင္းေတာင္ မၾကည့္ဘဲ စင္ေပၚမွ ဆင္းသြားေလသည္။ အထူးက CD ခလုတ္မ်ားကို တစ္ခ်က္ အကဲခတ္လုိက္ၿပီး...။
ၿငိမ္သြားေသာ အခန္းက်ယ္ႀကီးထဲက စင္ေပၚမွာ ေမမာလာႏွင့္ အထူးႏွစ္ေယာက္တည္း။ ဆရာက ေပ်ာက္ခ်က္ သားေကာင္းလုိ႔ ေနသည္။ ေမမာလာ သက္ျပင္း႐ိႈက္လ်က္ အထူးကို ေနာက္တစ္ပုဒ္ဟု လွမ္းေျပာလုိက္သည္။ ေနာက္တစ္ ပုဒ္က ေမေမ အလြန္ႀကိဳက္ေသာ သွ်ီ၏ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္။ ေၾကကြဲအိပ္မက္...
xxxတံခါးမ်ားကို xxx အျမဲဖြင့္ကာထားxxx ခက္ခဲ ရက္စက္ေသာ xxx နာက်င္ေန႔ရက္မ်ား xxx ကုန္ဆုံးလြန္ ေျမာက္ဖုိ႔ xxx ျဖတ္ေက်ာ္ရင္း xxx အဆိုးဆုံးခရီးၾကမ္း xxx တစ္ကိုယ္ေရေလွ်ာက္ရမလား xxx အိပ္မက္မက္ခဲ့သလုိxxx ျဖစ္ဦးမလား xxx
ေမမာလာက သီခ်င္း ဆုံးသြားေသာအခါ ေရွ႕မွာပရိသတ္ ရွိသလုိ သေဘာထားေသာေၾကာင့္ ခါးကေလးကို ကုန္းကာ ဦးေလးၫြတ္ၿပီး...
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္”
ထုိသုိ႔ေျပာေပမယ့္ အခန္းႀကီးက တိတ္ဆတ္လ်က္ပင္။ ထူးထူးေအာင္က ေလသံႏွင့္
“ဟဲ့ ေမမာလာ..နင့္ဟာက အကြဲအျပဲေတြ မ်ားေနၿပီေနာ္”
ဟု လွမ္းေျပာသည္။
“ငါ့မွာလည္း အသည္းႏွလုံးက အေကာင္းမွ မက်န္ တာ။ ေတာ္ပါၿပီ ငါကလည္း အၾကာႀကီး အသည္းကြဲဖုိ႔ စိတ္ရွည္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟုိသီခ်င္း ဆိုမယ္ကြာ။ ပထမဆု ၂၀၀၈ ”
ထုိသီခ်င္းကို ေမမာလာ အလြန္ႀကိဳက္သည္။ အထူး သျဖင့္ ကုိစိုင္းစုိင္း၏ Rap စာသားမ်ားကို ခုိက္ေနတာ ျဖစ္သည္။ ေမမာလာ့စိတ္ႏွင့္ တုိက္ဆိုင္လြန္းေသာေၾကာင့္ပင္။ ထုိသီခ်င္းက ကိုမုိးမိုးႏွင့္ ကုိစုိင္းစိုင္းတို႔ ဆုိခဲ့ၾကတာ။
“ဟဲ့ Rap ေတြေရာ၊ ဘယ္လုိဆိုမွာလဲ”
“ငါ တစ္ေယာက္တည္းပဲ အကုန္ဆုိမွာေပါ့။ ငါ ခဏ ခဏ ဆိုက်င့္ထားတာပဲဟာ ရတယ္ ရတယ္ ဖြင့္ ဖြင့္”
xxx လမ္းသစ္လည္း xxx ငါမေဖာက္ဘူး xxx လမ္းေဟာင္းလည္း xxx ငါမေလွ်ာက္ဘူး xxx ကုိယ္တုိင္ အ႐ူးအမူးေရးတဲ့ xxx သီခ်င္းအတြက္ xxx ဂုဏ္ယူတယ္ xxx ေပးဆပ္သူလုိ႔ xxx ငါ့ကိုယ္ငါ xxx မေျပာဘူး ငါတုိ႔ရဲ႕ မနက္ျဖန္ xxx မနက္ျဖန္ေတြအတြက္ ဆႏ္ၵရဲ႕ ေနာက္ ကြယ္မွာ xxx ေအာင္ျမင္မႈေစာင့္ေနတယ္ xxx ရန္သူေတြ လည္း xxx အေ၀းႀကီးမွာ xxx ေပ်ာက္ေနတယ္ xxx လုံ႔လေတြ လုံးမ၀မေလွ်ာ့ ပန္းတုိင္ကို xxx ေရာက္ရမယ္ xxx မုခ်ေနာ္ xxx
ပထမဆု xxx ရယူဖုိ႔ေဟ့
ေမမာလာ နည္းနည္းေတာ့ ေမာသည္။ ဒါေပမဲ့ ဆုိရင္း ဆုိရင္း သီခ်င္းေတြကို ဆက္တုိက္ ဆုိခ်င္လာသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာ မင္းခ်စ္သူေရးၿပီး မမတင္ဇာေမာ္ ဆုိခဲ့ေသာ ပထမ ေျခ လွမ္းကို ဆက္ဆိုသည္။
xxx ရည္ရြယ္ရာ ဒီနယ္ေျမသုိ႔ ေရာက္ရွိသြားဖုိ႔ မွန္တယ္ထင္ရာ xxx ဒါေတြ အကုန္လုံးေဇာက္ခ်လုပ္ေတာ့မယ္ xxx ဘယ္ေလာက္ေ၀းေ၀းကြယ္xxx
ယုံၾကည္ xxx ေျခတစ္လွမ္း ေျခတစ္လွမ္း xxx ပထမဆုံး ေျခတစ္လွမ္းဟာ xxx ေနာက္ဆုံးေတာ့ ပန္းတိုင္ ေရာက္ႏုိင္တယ္ xxx ဟာ ဟာ ဟ x ဟား ဟား ေဟ ေဟ ေဟ့ ေဟး ေဟး
ေမမာလာ၏ သီခ်င္းဆုံးသည္ႏွင့္ တစ္ေယာက္တည္း တီးေသာ လက္ခုပ္သံက်ယ္က်ယ္ႀကီးက တစ္ခန္းလုံးကို လႊမ္းမိုးသြားသည္။
“Ok, Ok ရၿပီ”
ဆရာက မားမား မားမားႏွင့္ ေမမာလာတုိ႔ဆီသုိ႔ သြက္သြက ေလွ်ာက္လာသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာ ေမမာလာက ရင္ခုန္ တုန္ရီစြာျဖင့္ ဆရာရွိရာ စင္ေအာက္သုိ႔ အလုိလုိ ဆင္းၿပီးသား ျဖစ္ေနသည္။
“မင္းရဲ႕ သီခ်င္းေတြက ေကာင္းလြန္းအားႀကီးၿပီး မေကာင္းဘူး ျဖစ္သြားတယ္”
ဘယ္လုိႀကီးပါလိမ့္။ ဆရာက ခ်ီးက်ဴးတာလား၊ အျပစ္ တင္တာလား။ ဆရာ့ စကားကို ေမမာလာ လုံး၀ နားမလည္ႏိုင္ ေပ။ စိတ္လည္း ႐ႈပ္္ေထြးေနာက္က်ိသြားသည္။ မ်က္ႏွာ ငယ္ေလးႏွင့္ ဆရာ့ကို ေမာ့ၾကည့္႐ုံမွ လြဲ၍ ဘာမွမတတ္ႏုိင္။ ထူးထူးေအာင္က CD ခ်ပ္ကေလးကို ယူ၍ စင္ေပၚမွဆင္းလာ ၿပီး...
“ဆရာ၊ သူ မေကာင္းဘူးလားဟင္”
ဟု စြတ္၍ ေမးခ်ပစ္လုိက္သည္။ ဆရာက စားပြဲခုံလြတ္ တစ္ေနရာကို ေမးဆတ္ျပၿပီး...
“ထုိင္ရေအာင္”
ဟု ေအးေအးေဆးေဆးေျပာသည္။
“ကုိယ္ ဆုိလုိတာက အသံမွာ အားရွိတယ္။ ဆိုဟန္ ႏုိင္ႏုိင္နင္းနင္းရွိတယ္။ အ၀င္အထြက္ စနစ္က်တယ္။ ဒါေပမဲ့ သီခ်င္း အမ်ဳိးအစားမေရြး အကုန္ပဲ စြတ္ဆုိေတာ့မွာလား”
“ခု ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သမီးမွာ ရွင္းလင္းတဲ့ လမ္း ကို မေရြးခ်ယ္ရေသးပါဘူး ဆရာ။ သီခ်င္း အမ်ဳိးအစား အားလုံးကိုလည္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ၀န္ခံရရင္ ဟို ႀကိဳက္... ႀကိဳက္ပါတယ္”
“အကုန္လုံးေတာ့ ႀကိဳက္လုိ႔ ရတယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ အင္း... ဘယ္လုိ ေျပာမလဲ။ ဒီေန႔ ဆိုျပတဲ့ သီခ်င္းေတြကိုေတာ့ မဆုိ လုိဘူးေပါ့ကြာ။ ကုိယ္နားလည္ ေပးႏုိင္ပါတယ္။ ဒီလုိ ေျပာရ တာလည္း မင္းဒီဆုိင္မွာ သီခ်င္းဆိုခြင့္ ရမွာ မရမွာနဲ႔ မသက္ဆုိင္ဘူးေနာ္။ မင္းရဲ႕ အဆိုပိုင္း ဆုိင္ရာ အေနအထားက စီးပြားေရး အတြက္ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ သီခ်င္းမ်ဳိးနဲ႔ မကုိက္ညီသလုိဘဲ”
“ဆရာ၊ ဒါဆုိ ေမမာလာက ဒီမွာ သီခ်င္းဆုိလုိ႔ မရေတာ့ ဘူးလား”
ထူးထူးေအာင္ေမးေတာ့ ဆရာ ၿငိမ္သြားသည္။ ေမမာလာက ဆရာ့ကိုလည္း မၾကည့္ရဲ။ ဆရာ ဘာေျပာလိုက္မလဲ မၾကား၀ံ့။
“ခ်ာတိတ္၊ မင္းရဲ႕ဂီတပညာကို ကိုယ္က ႏွေျမာလုိ႔ပါ”
ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ ဆရာရယ္ ဟုသာ ေမမာလာ ေျပာခ်င္ ေတာ့သည္။ ေမမာလာ၏ စိတ္ကူး အိပ္မက္ထဲမွာ ႏွေျမာခဲ့ရ တာေတြ အမ်ားႀကီးပင္။ ခုခ်ိန္မွာ ဖန္ဆင္းရွင္ တစ္ေယာက္၏ လက္၀ါးေပၚမွာ ေမမာလာ့ကို ခဏကေလးပဲ တင္ေပးလုိက္ စမ္းပါ။ သီခ်င္းေတြကို မနားတမ္း၊ မေမာတမ္း ဆုိရင္း ျမန္မာသာမက ကမာၻေက်ာ္မည့္ အဆုိေတာ္ ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမွာ။
“ဒါေပမဲ့ ဆရာ၊ သမီးမွာ သီခ်င္း ဆုိႏိုင္တာက လြဲၿပီး ဘာမွ မရွိပါဘူး”
“အင္းေလ ဟုတ္ပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကုိယ္တုိ႔ရဲ႕ စားေသာက္ဆုိင္ ေတးဂီတရဲ႕သေဘာ သဘာ၀ကို မင္း ေလ့လာ စုံစမ္းၿပီးၿပီလား”
“အမ်ားႀကီးေတာ့ မသိပါဘူး ဆရာ။ သမီး သီခ်င္း ဆုိခ်င္တာရယ္၊ ေနာက္ၿပီး...ဆိုတဲ့အတြက္ သင့္ေတာ္တဲ့ ဟို...အႏု ပညာေၾကးေလး ရရင္ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖုိ႔၊ အဲေလ... ကၽြန္မ ရဲ႕ ဟို ရပ္တည္မႈ အတြက္ပါ”
ဆရာက ၿငိမ္သြားျပန္သည္။ ကုလားထုိင္၏ ေနာက္အမွီ ကို ေက်ာျပင္ႀကီးတစ္ခုလုံး ပစ္မွီလ်က္ မ်က္စိမွိတ္ကာ ဦးေခါင္းကို ေနာက္သုိ႔ လွန္ထားသည္။
အတန္ၾကာေတာ့ ကိုယ္က ျပန္မတ္လာၿပီး ျပံဳးလ်က္...
“ေမးခြန္းတစ္ခုေလာက္ ေမးလုိ႔ရမလား”တဲ့။
“ရပါတယ္ ဆရာ ေမးပါ။ သမီး ေျဖပါ့မယ္”
ဆုိေတာ့...
“မင္းနဲ႔ ဂီတ ဆက္စပ္ခဲ့ပုံ အဲဒါ ကုိယ္သိခ်င္တယ္။ မင္းကို ေကာင္းတဲ့ အၾကံဥာဏ္မ်ား ေပးႏုိင္မလား၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္ မင္းကို ေအးေပါ့ေလ တစ္ခုခုေပါ့။ ဘယ္လုိမ်ား ကူညီႏိုင္မလဲ ဒီသေဘာပါ။ ဟို စပ္စုခ်င္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့ပါ ဆရာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေျပာျပလုိ႔ ရပါတယ္”
ေမမာလာက ေျပာျပလုိ႔ ရပါတယ္ ဟု လႊတ္ခနဲ ေျပာ လုိက္ၿပီးမွ မသိမသာ ငုပ္လွ်ဳိးေနေသာ စိုးရိမ္စိမ္က ဘြားခနဲ ေပၚထြက္လာသည္။ ခုျမင္ ခုေတြ႔ လူတစ္ေယာက္ကို ဒုကၡေတြ ခင္းက်င္းျပလုိ႔ ျဖစ္ပါ့မလား။ ဆရာ့ကို တစ္ခ်က္ေမာ့ ၾကည့္မိသည္။ ဆရာ၏ ညိဳေမွာင္သန္႔စင္ေသာ မ်က္၀န္းမ်ား ႏွင့္ ဆုံလုိက္ရသည္။
“ကုိယ့္မွာ မင္းနဲ႔မတိမ္းမယိမ္း သားသုံးေယာက္ ရွိတယ္။ ကုိယ့္မိန္းမက စက္ခ်ဳပ္ဆုိင္ ဖြင့္ထားတယ္။ ေန႔လယ္ေန႔ခင္း ေတြမွာေတာ့ သီခ်င္းေရး ျဖစ္ရင္ ကုိယ္ ဒီမွာရွိတတ္တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ကုိယ့္ရဲ႕အတီးသင္တန္းမွာ ရွိတတ္တယ္။ ညညမွာေတာ့ ဒီဆုိင္ရဲ႕ဂီတမွဴးေပါ့”
ဆရာ့ကို ေမမာလာ နည္းနည္း အားနာသြားသည္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာ၏ ထိုးထြင္းသိျမင္ေသာ စိတ္ကုိလည္း ေၾကာက္ရြံ႕သြားသည္။ ေမးတုန္းက ေမးၿပီး ေမမာလာ မေျဖခင္ ဆရာက သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္ေနျပန္သည္။
“မင္း အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ”
“ဆယ့္ခုနစ္ႏွစ္ျပည့္ၿပီးပါၿပီ ဆရာ။ လာမယ့္ မတ္လထဲ မွာ ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ျပည့္မွာပါ”
ဆရာက ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ လုပ္လ်က္ စားပြဲေပၚသုိ႔ လက္ႏွစ္ဖက္တင္ကာ လက္ခလယ္ႏွင့္ စားပြဲခုံကို ေတာက္ ေတာက္ ေတာက္ ေတာက္ ေခါက္ေနသည္။ ေခါင္းကလည္း တဆတ္ဆတ္ ညိတ္လုိ႔မၿပီး။
“မင္း တျခား အလုပ္ တစ္ခုခုေပါ့ကြာ၊ အဲဒါလုပ္ဖုိ႔ နည္းနည္း မစဥ္းစားဖူးဘူးလား”
ေမမာလာ အံ့ၾသသြားသည္။ ၀မ္းလည္း နည္းသြားသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တုိ႔ ေရစုန္ ေမ်ာပါၿပီဟု အားေတြလည္း ေလ်ာ့ခ်င္ခ်င္ျဖစ္သြားသည္။
“ဒီလုိဆုိင္မ်ဳိးေတြဆုိတာက မင္းရဲ႕ဒီဇိုင္းလုိေတာ့ မဟုတ္တာ မ်ားတယ္ကြ။ သူမ်ား သားသမီးေတြကို မႈိခ်ဳိး၊ မွ်စ္ခ်ဳိး ဘာမွ မေျပာခ်င္ဘူး။ မင္းလည္း ေခတ္လူငယ္ တစ္ေယာက္ပဲ။ သိသင့္ သေလာက္ေတာ့ သိလိမ့္မယ္။ မင္းသိတယ္ ဆုိတဲ့ထဲ မွာ မင္းမသိေသးတဲ့ အႏၱရာယ္ေတြ အမ်ားႀကီး ရွိတယ္။ ကိုယ္ ေျပာတာ သေဘာေပါက္လား”
ေမမာလာသည္ ေရွ႕မွာ ရွိေနေသာ ဆရာ့ကိုလည္း မျမင္။ အထူးကိုလည္း သတိမရ။ အိတ္ထဲမွာ ရွိေနေသာ ေငြကေလး သုံးေထာင္ကိုသာ ျမင္ေနမိသည္။ ၿပီးေတာ့ တစ္တိတစ္တိ ႏွင့္ ေရာင္းပစ္ လုိက္မိေသာ ေရႊတို၊ ေရႊစေလးမ်ားကို ျမင္ေယာင္ ေနမိသည္။ ဟန္ကုိယ့္ဖုိ႔ အားကိုးရန္ ဘာတိုဘာစမွ် မရွိေတာ့ေလေသာ အျဖစ္ကို သူစိမ္း တစ္ေယာက္အား လုံး၀ မေျပာဘူးဟု စိတ္ကို တင္းထားလုိက္သည္။
“ဒီဆုိင္မွာ ပင္တုိင္အဆုိေတာ္ရယ္လုိ႔ ခုထိ မရွိေသးဘူး။ မထားေသးဘူး ဆုိပါေတာ့ေလ။ ဒီမွာက စေန၊ တနဂၤေႏြမွာ ကိုယ္တိုင္ ဆုိခ်င္တဲ့ ပရိသတ္အတြက္ သီးသန္႔ အစီအစဥ္လုပ္ ထားတယ္။ တစ္ပတ္မွာ ေလးရက္က ေခတ္ေပၚ သီခ်င္းေန႔လုိ႔ သတ္မွတ္တယ္။ သုံးရက္က ျမန္မာ သံစဥ္နဲ႔ ႐ိုးရာအက တစ္ လွည့္စီပဲ။ ေနရာေလးရယ္၊ အစားအေသာက္ရယ္ အဓိကထား ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသား မ်ားမ်ားလာတယ္။ တကယ္ ဂီတ ခ်စ္တဲ့သူ လာတယ္လုိ႔ေတာ့ နာမည္ ရေနၿပီ”
ဆရာ့သတင္းစကားအရ ေမမာလာႏွင့္ သင့္ေတာ္တာပဲ မဟုတ္ဘူးလားဟု ဥာဏ္မီသမွ်ေတြးကာ အုိ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဆုိရပါေစ ဆုိရပါေစ ဟု က်ိတ္၍ ဆုေတာင္းမိသည္။
“ဒါေပမဲ့...”
ဆရာက ဒါေပမဲ့ဆုိၿပီး ၿငိမ္သြား ျပန္သည္။ ဆရာ၏ ဒါေပမဲ့ကို ေမမာလာ တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ေစာင့္ရေသာ စကၠန္႔မ်ားကို စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
No comments:
Post a Comment