အမ်ဳိးသား ႐ုပ္ရွင္ လုပ္ငန္းႀကီး၏ ေရႊရတု ေခတ္တြင္ အမ်ဳိးသား ဇာတ္ေဆာင္ ေလာက၌ ထူးျခားေသာ ဂုဏ္ပုဒ္ျဖင့္ မီဂါ စတား ျဖစ္ခဲ႕သူမွာ အမည္ရင္း ကိုလွေမာင္ မွ “႐ိုး႐ိုးႀကီးေဇယ်” ဟူ၍ျဖစ္သည္။ ႐ိုး႐ိုးႀကီးေဇယ် (သို႔မဟုတ္) အကယ္ဒမီ မင္းသားႀကီး ေဇယ်ကို ပရိသတ္မ်ားက သိၾကေသာ္လည္း သူ၏ မြန္းက်ပ္ခဲ့ေသာ ငယ္စဥ္ ဘ၀က ႐ုန္းကန္ခဲ့ ရမႈတုိ႔ကို သိရွိ ၾကမည္ မဟုတ္ေပ။ သူ၏ဇာတိမွာ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕ အနီး ေသာင္ကုန္းရြာ ျဖစ္ၿပီး မိဘမ်ား
မွာ ဦးေဖာင္၊ ေဒၚဆင္တုိ႔၏ သားသမီး (၁၁) ေယာက္ အနက္ ကိုလွေမာင္မွာ အ႒မေျမာက္သား ျဖစ္သည္။
မိဘမ်ားမွာ ေခြၽးေစသြန္၍ သားသမီးမ်ားကို နပ္မွန္ေအာင္ ထမင္း ေကြၽးႏုိင္ေရး အတြက္ အားခြန္ထုတ္ကာ ေငြရွာရ၏။ အလုပ္ကား ေရႊေလာင္ စကၠဴ အလုပ္ပင္ျဖစ္သည္။ ဆင္းရဲေသာ မိဘ ႏွစ္ပါး၏ သားျဖစ္၍ စာသင္ခန္းတြင္ ေက်ာင္းစာ မသင္ခဲ့ရဘဲ ငယ္စဥ္ကပင္ ေစ်းေတာင္း ေခါင္းေပၚမွာ ရြက္ၿပီး၊ ေစ်း လည္ေရာင္း ရျခင္းျဖင့္ မျပည့္၀ေသာ မိသားစု ၀မ္းစာကို တစ္ဖက္မွ ကူညီ ျဖည့္ဆည္းခဲ့ရသည္။ မိဘ ႏွစ္ပါးက ကိုလွေမာင္ကို သာမေဏ ဘ၀သို႔ ပို႔ခဲ့သည္တြင္မွ သာသနာ့ ေဘာင္တစ္ႏွစ္ အတြင္း၌ စာသင္ခဲ့ရသည္။ သွ်င္လိန္ ျပန္ၿပီးသည့္ ေနာက္မွာ လူပ်ဳိေပါက္ ျဖစ္လာသျဖင့္ ေစ်းလည္ ေရာင္းေသာ ဘ၀မွ ေက်ာက္ေသြးသမား ဘ၀သို႔ ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာက္ေသြးသမား ဘ၀တြင္လည္း ၀င္ေငြက မေျပာပေလာက္၍ စစ္ကိုင္း တံတား ေဆာက္လုပ္ဆဲ ကာလ ျဖစ္သျဖင့္ ကိုလွေမာင္သည္ အုတ္သယ္ေသာ အလုပ္ၾကမ္း သမားအျဖစ္ ၀င္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ခဲ့၏။ သူသည္ အလုပ္ကို တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ဟန္က်လိမ့္ ႏုိးႏုိးျဖင့္ ေျပာင္းကာ လုပ္ကိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း စစ္ကိုင္း ေမြးရပ္ ဌာေနတြင္ အေန မဟန္သည့္ အဆံုး ေဆြမ်ဳိးမ်ား ရွိရာ မႏၱေလးၿမိဳ႕သုိ႔ သြားေရာက္ၿပီး ကုန္သည္ လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။
ဒုတိယ ကမၻာစစ္ မီးႀကီး ျမန္မာျပည္သို႔ ကူးစက္ လာခ်ိန္တြင္ သူ၏ အသက္မွာ (၁၈) ႏွစ္သာ ရွိေသးသည္။ ထုိစစ္ႀကီး အတြင္းမွာပင္ ဖူးစာဘက္ ေရႊမန္းသူ မသန္းတင္ကို ေတြ႔ကာ အိမ္ေထာင္သည္ ဘ၀ကို ခံယူခဲ့သည္။ ကိုလွေမာင္၏ ႏွစ္ခုေသာ ေမြးဗီဇမွာ ႐ုပ္ရွင္ ၀ါသနာႏွင့္ ကာယဗလကို လုိက္စားေရး ျဖစ္ရာ ႐ုပ္ရွင္ ၀ါသနာထက္ ကာယဗလ လုိက္စားမႈက ႀကီးမား ေနခဲ့၏။ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀၌ပင္ သူ႔ရဲ႔ ကာယဗလ ေလ့က်င့္မႈကို အထိပါး မခံခဲ့ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စစ္ႀကီးကာလ အိမ္ေထာင္သည္ ဘ၀၌ပင္ “ေဇယ်ာေမာင္” ဘြဲ႔ကို ရရွိခဲ့သလုိ စစ္ၿပီးကာလ ကက္(စ္)ဘီ Cas(B) ေခတ္တြင္ “မန္းေမာင္” ဘြဲ႔ကို ထပ္မံ ဆြတ္ခူးခဲ့သည္။
သူ ႐ုပ္ရွင္နယ္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိရန္ ေျခလွမ္း အစမွာ ဂ်ပန္ေခတ္ အတြင္းမွ ျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ အမ်ဳိးသား ႐ုပ္ရွင္ လုပ္ငန္းႀကီး ရပ္နားသြား၍ ႐ုပ္ရွင္ ေလာကသားမ်ားက လူဘုိင္စကုတ္ အျဖစ္ နယ္တကာ လွည့္ကာ ျပဇာတ္မ်ား ကျပေနၾကရာ၊ မႏၱေလးၿမိဳ႕တြင္ ျပဇာတ္မ်ား စင္တင္ ကျပလ်က္ ရွိေသာ ဒါ႐ိုက္တာ ေအ၀မ္း ဦးဘရွင္က “ရွာမွရွား” အမည္ရွိ ျပဇာတ္၌ ျပဇာတ္ မင္းသား၏ သူငယ္ခ်င္း အခန္းမွ ကာယဗလ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ား ပါ၀င္ေသာ ဇာတ္ကြက္တြင္ ၀င္ေရာက္ ကျပခဲ့ရာမွ ဦးဘရွင္ႏွင့္ မိတ္ကြၽမ္း၀င္၍ သူ၀ါသနာ ထံုေသာ ႐ုပ္ရွင္ ေလာကထဲ ေရာက္ရန္ အေၾကာင္း ဖန္လာသည္။
စစ္ၿပီးေခတ္တြင္ ဒါ႐ိုက္တာ ဦးဘရွင္က ေအ၀မ္းဖလင္ အတြက္ (ေခတ္သစ္ ဖာတစ္လ္လံုး) အသံတိတ္ကို ႐ိုက္ကူးရာမွာ သူ႔ကို ေခါင္းေဆာင္မင္းသား အျဖစ္ ေဇယ်ာေမာင္ အမည္ျဖင့္ မႏၱေလးေမျမ၊ သန္းႏဲြ႔၊ သာေဂါင္ႀကီးတုိ႔ႏွင့္ ပြဲထုတ္ခဲ့ၿပီး ၆-၇-၄၆တြင္ ကန္ေတာ္ မဂၤလာႏွင့္ ကာေဌး႐ံုတို႔မွာ ျပသခဲ့၏။ ဒုတိယေျမာက္ ဇာတ္ကားကို ဒါရုိက္တာ ေမာင္တင္ေမာင္က(ဘာမထီ) အသံတိတ္ကားအား ေအးၾကဴ၊ ၾကည္ၾကည္ေမတုိ႔ႏွင့္ တဲြဘက္ေစကာ ေဇယ်ဟူေသာ အမည္သစ္ႏွင့္ ေခါင္ေးဆာင္မင္းသား အျဖစ္ ပါ၀င္ေစၿပီး ၂၅-၁-၄၈ တြင္ ရန္ကုန္႐ုံႏွင့္ ကာေဌး႐ံုတို႔မွာ ျပသြားသည္။ ယင္း ဇာတ္ကားႏွစ္ကား ႐ံုတင္ၿပီးခ်ိန္ အထိ ေဇယ်ဟူေသာ အမည္မွာ ေက်ာ္ၾကားျခင္း မရွိေသးေပ။ ထုိ႔ေနာက္ သူ၏ ပထမဆံုး အသံထြက္ ဇာတ္ကား အျဖစ္ ၿဗိတိသွ် ဘားမား ႐ုပ္ရွင္ အတြက္ ဒါ႐ိုက္တာ ဦးခ်န္ထြန္က သူ႔ကို ေခါင္းေဆာင္မင္းသား အျဖစ္ ပါ၀င္ေစကာ တင္တင္မူ၊ ဘေဆြတုိ႔ႏွင့္ (လင္ႏွင့္အပ်ိဳ) ကို ႐ိုက္ကူးခဲ့သည္။
သူသည္ ယင္းဇာတ္ကားတြင္ ေဆးတံႀကီး ခဲကာ ႐ိုးသားမႈ အျပည့္အ၀ ရွိၿပီး စိတ္ေကာင္း ေစတနာ ထားတတ္သူ၊ အနစ္နာ ခံတတ္ေသာ ဘဂ်မ္း ဇာတ္ေကာင္႐ုပ္ကုိ သဘာ၀ က်က် လုပ္ေဆာင္ျပႏုိင္၍ တစ္ဟုန္ထုိး နာမည္ ရခဲ့သလုိ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးေခတ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ပရိသတ္ အႀကိဳက္ ေတြ႔ခဲ့ေသာ ဇာတ္ကား တစ္ကားလည္း ျဖစ္သည္ဟု သိရ၏။ ေဖာ္ျပပါ ဇာတ္ကားကို ၂၅-၉-၄၈ ရက္ေန႔တြင္ သြင္႐ံုမွာ ျပသသြားသည္။ သူ႔ကို ႐ိုး႐ိုးႀကီး ေဇယ်ဟု နာမည္ ရလာေစကာ ထိပ္တန္းမင္းသား တစ္လက္ အျဖစ္ စတင္ အသိအမွတ္ ျပဳခံ ရသည္။
မွာ ဦးေဖာင္၊ ေဒၚဆင္တုိ႔၏ သားသမီး (၁၁) ေယာက္ အနက္ ကိုလွေမာင္မွာ အ႒မေျမာက္သား ျဖစ္သည္။
မိဘမ်ားမွာ ေခြၽးေစသြန္၍ သားသမီးမ်ားကို နပ္မွန္ေအာင္ ထမင္း ေကြၽးႏုိင္ေရး အတြက္ အားခြန္ထုတ္ကာ ေငြရွာရ၏။ အလုပ္ကား ေရႊေလာင္ စကၠဴ အလုပ္ပင္ျဖစ္သည္။ ဆင္းရဲေသာ မိဘ ႏွစ္ပါး၏ သားျဖစ္၍ စာသင္ခန္းတြင္ ေက်ာင္းစာ မသင္ခဲ့ရဘဲ ငယ္စဥ္ကပင္ ေစ်းေတာင္း ေခါင္းေပၚမွာ ရြက္ၿပီး၊ ေစ်း လည္ေရာင္း ရျခင္းျဖင့္ မျပည့္၀ေသာ မိသားစု ၀မ္းစာကို တစ္ဖက္မွ ကူညီ ျဖည့္ဆည္းခဲ့ရသည္။ မိဘ ႏွစ္ပါးက ကိုလွေမာင္ကို သာမေဏ ဘ၀သို႔ ပို႔ခဲ့သည္တြင္မွ သာသနာ့ ေဘာင္တစ္ႏွစ္ အတြင္း၌ စာသင္ခဲ့ရသည္။ သွ်င္လိန္ ျပန္ၿပီးသည့္ ေနာက္မွာ လူပ်ဳိေပါက္ ျဖစ္လာသျဖင့္ ေစ်းလည္ ေရာင္းေသာ ဘ၀မွ ေက်ာက္ေသြးသမား ဘ၀သို႔ ေရာက္ခဲ့ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေက်ာက္ေသြးသမား ဘ၀တြင္လည္း ၀င္ေငြက မေျပာပေလာက္၍ စစ္ကိုင္း တံတား ေဆာက္လုပ္ဆဲ ကာလ ျဖစ္သျဖင့္ ကိုလွေမာင္သည္ အုတ္သယ္ေသာ အလုပ္ၾကမ္း သမားအျဖစ္ ၀င္ေရာက္ လုပ္ကိုင္ခဲ့၏။ သူသည္ အလုပ္ကို တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ဟန္က်လိမ့္ ႏုိးႏုိးျဖင့္ ေျပာင္းကာ လုပ္ကိုင္ခဲ့ေသာ္လည္း စစ္ကိုင္း ေမြးရပ္ ဌာေနတြင္ အေန မဟန္သည့္ အဆံုး ေဆြမ်ဳိးမ်ား ရွိရာ မႏၱေလးၿမိဳ႕သုိ႔ သြားေရာက္ၿပီး ကုန္သည္ လုပ္ကိုင္ခဲ့သည္။
ဒုတိယ ကမၻာစစ္ မီးႀကီး ျမန္မာျပည္သို႔ ကူးစက္ လာခ်ိန္တြင္ သူ၏ အသက္မွာ (၁၈) ႏွစ္သာ ရွိေသးသည္။ ထုိစစ္ႀကီး အတြင္းမွာပင္ ဖူးစာဘက္ ေရႊမန္းသူ မသန္းတင္ကို ေတြ႔ကာ အိမ္ေထာင္သည္ ဘ၀ကို ခံယူခဲ့သည္။ ကိုလွေမာင္၏ ႏွစ္ခုေသာ ေမြးဗီဇမွာ ႐ုပ္ရွင္ ၀ါသနာႏွင့္ ကာယဗလကို လုိက္စားေရး ျဖစ္ရာ ႐ုပ္ရွင္ ၀ါသနာထက္ ကာယဗလ လုိက္စားမႈက ႀကီးမား ေနခဲ့၏။ အိမ္ေထာင္သည္ဘ၀၌ပင္ သူ႔ရဲ႔ ကာယဗလ ေလ့က်င့္မႈကို အထိပါး မခံခဲ့ေပ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ စစ္ႀကီးကာလ အိမ္ေထာင္သည္ ဘ၀၌ပင္ “ေဇယ်ာေမာင္” ဘြဲ႔ကို ရရွိခဲ့သလုိ စစ္ၿပီးကာလ ကက္(စ္)ဘီ Cas(B) ေခတ္တြင္ “မန္းေမာင္” ဘြဲ႔ကို ထပ္မံ ဆြတ္ခူးခဲ့သည္။
သူ ႐ုပ္ရွင္နယ္ထဲသို႔ ေရာက္ရွိရန္ ေျခလွမ္း အစမွာ ဂ်ပန္ေခတ္ အတြင္းမွ ျဖစ္သည္။ ဂ်ပန္ေခတ္တြင္ အမ်ဳိးသား ႐ုပ္ရွင္ လုပ္ငန္းႀကီး ရပ္နားသြား၍ ႐ုပ္ရွင္ ေလာကသားမ်ားက လူဘုိင္စကုတ္ အျဖစ္ နယ္တကာ လွည့္ကာ ျပဇာတ္မ်ား ကျပေနၾကရာ၊ မႏၱေလးၿမိဳ႕တြင္ ျပဇာတ္မ်ား စင္တင္ ကျပလ်က္ ရွိေသာ ဒါ႐ိုက္တာ ေအ၀မ္း ဦးဘရွင္က “ရွာမွရွား” အမည္ရွိ ျပဇာတ္၌ ျပဇာတ္ မင္းသား၏ သူငယ္ခ်င္း အခန္းမွ ကာယဗလ ေလ့က်င့္ခန္းမ်ား ပါ၀င္ေသာ ဇာတ္ကြက္တြင္ ၀င္ေရာက္ ကျပခဲ့ရာမွ ဦးဘရွင္ႏွင့္ မိတ္ကြၽမ္း၀င္၍ သူ၀ါသနာ ထံုေသာ ႐ုပ္ရွင္ ေလာကထဲ ေရာက္ရန္ အေၾကာင္း ဖန္လာသည္။
စစ္ၿပီးေခတ္တြင္ ဒါ႐ိုက္တာ ဦးဘရွင္က ေအ၀မ္းဖလင္ အတြက္ (ေခတ္သစ္ ဖာတစ္လ္လံုး) အသံတိတ္ကို ႐ိုက္ကူးရာမွာ သူ႔ကို ေခါင္းေဆာင္မင္းသား အျဖစ္ ေဇယ်ာေမာင္ အမည္ျဖင့္ မႏၱေလးေမျမ၊ သန္းႏဲြ႔၊ သာေဂါင္ႀကီးတုိ႔ႏွင့္ ပြဲထုတ္ခဲ့ၿပီး ၆-၇-၄၆တြင္ ကန္ေတာ္ မဂၤလာႏွင့္ ကာေဌး႐ံုတို႔မွာ ျပသခဲ့၏။ ဒုတိယေျမာက္ ဇာတ္ကားကို ဒါရုိက္တာ ေမာင္တင္ေမာင္က(ဘာမထီ) အသံတိတ္ကားအား ေအးၾကဴ၊ ၾကည္ၾကည္ေမတုိ႔ႏွင့္ တဲြဘက္ေစကာ ေဇယ်ဟူေသာ အမည္သစ္ႏွင့္ ေခါင္ေးဆာင္မင္းသား အျဖစ္ ပါ၀င္ေစၿပီး ၂၅-၁-၄၈ တြင္ ရန္ကုန္႐ုံႏွင့္ ကာေဌး႐ံုတို႔မွာ ျပသြားသည္။ ယင္း ဇာတ္ကားႏွစ္ကား ႐ံုတင္ၿပီးခ်ိန္ အထိ ေဇယ်ဟူေသာ အမည္မွာ ေက်ာ္ၾကားျခင္း မရွိေသးေပ။ ထုိ႔ေနာက္ သူ၏ ပထမဆံုး အသံထြက္ ဇာတ္ကား အျဖစ္ ၿဗိတိသွ် ဘားမား ႐ုပ္ရွင္ အတြက္ ဒါ႐ိုက္တာ ဦးခ်န္ထြန္က သူ႔ကို ေခါင္းေဆာင္မင္းသား အျဖစ္ ပါ၀င္ေစကာ တင္တင္မူ၊ ဘေဆြတုိ႔ႏွင့္ (လင္ႏွင့္အပ်ိဳ) ကို ႐ိုက္ကူးခဲ့သည္။
သူသည္ ယင္းဇာတ္ကားတြင္ ေဆးတံႀကီး ခဲကာ ႐ိုးသားမႈ အျပည့္အ၀ ရွိၿပီး စိတ္ေကာင္း ေစတနာ ထားတတ္သူ၊ အနစ္နာ ခံတတ္ေသာ ဘဂ်မ္း ဇာတ္ေကာင္႐ုပ္ကုိ သဘာ၀ က်က် လုပ္ေဆာင္ျပႏုိင္၍ တစ္ဟုန္ထုိး နာမည္ ရခဲ့သလုိ လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးေခတ္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ပရိသတ္ အႀကိဳက္ ေတြ႔ခဲ့ေသာ ဇာတ္ကား တစ္ကားလည္း ျဖစ္သည္ဟု သိရ၏။ ေဖာ္ျပပါ ဇာတ္ကားကို ၂၅-၉-၄၈ ရက္ေန႔တြင္ သြင္႐ံုမွာ ျပသသြားသည္။ သူ႔ကို ႐ိုး႐ိုးႀကီး ေဇယ်ဟု နာမည္ ရလာေစကာ ထိပ္တန္းမင္းသား တစ္လက္ အျဖစ္ စတင္ အသိအမွတ္ ျပဳခံ ရသည္။
No comments:
Post a Comment